Na ławeczce poeta

Mój Boże, a co on tutaj tak stoi?

o, teraz siada

ławka spłukana poranną rosą

wiatr wysuszył do ostatniej kropli

można się nie martwić o spodnie

laska oparta jak się należy

takie drewniane listwy użyte jako oparcie

masują kręgosłup

widać przecież jak ociera się grzbietem o listewki

podejdę tak niepewnie przypadkiem

zbliżę się jakby na niby

a tu nagle rdzawy płomień swiatła
przedostaje się przez rozchylone ramiona kasztanowca
aż przymyka oczy
słońce głaszcze delikatne policzki
wiatr chłodzi matczyną dłonią
zasypia z tym serdecznym uśmiechem
na twarzy życia.