Medialna nostalgia

- Panowie, moja żona, po tych ostatnich wydarzeniach, tak powiedziała, po tych ostatnich, oświadczyła, że bezterminowo rezygnuje z telewizora w części dotyczącej informacji.

Doktor Koteńko rozpoczął tym samym kolejny herbaciany wieczór w towarzystwie trzech nieodłącznych kompanów, czym wprawił przyjaciół w spore zakłopotanie, albowiem nie zwykł zabierać głosu jako pierwszy.

- Pani Zofia, o ile sobie dobrze przypominam, nigdy nie była zwolenniczką tej muzy – zauważył radca Krach.

- Owszem, choć dawniejszymi czasy oglądała telewizję częściej, zwłaszcza teatralne poniedziałki oraz, jak się wyraziła, ambitniejsze filmy, których za tych niesłusznych czasów nie brakowało.

W tym miejscu konieczną trzeba poczynić uwagę, że małżeństwem byli oboje zaledwie od roku i wiedzę na temat telewizyjnej oglądalności doktor Koteńko powziął z rozmów i opowieści swojej żony.

- Czy dostrzega pan, panie doktorze jakąś niedogodność dla siebie w związku z tą deklaracją pana żony? – zapytał mecenas Szydełko.

- A, skądże. Ja już odwykłem od telewizora dawniej. Jeśli już, to przyrodnicze programy oglądam. No, czasami opery posłucham jakiej.

- A ja tam pośmiać to się i pośmieję – wtrącił radca Krach – i, panowie, wcale nie mam na myśli komedii, których moja z kolei żona jest miłośniczką. Ot, śmieję się na ten świat nasz cudaczny, na tych do bólu śmiesznych polityków, co to w okienkach różnych stacji występują, sądząc, że mnie, radcę z długoletnim stażem, pod włos wezmą swoją mową trawiastą i będą mnie łaskotać tam, gdzie żonce swojej nie pozwolę.

- Podobnież jest i u mnie – mecenas Szydełko pokiwał głową z aprobatą dla wypowiedzi radcy, choć zaraz dodał, że zdarza mu się oglądać ze swoją żoną seriale, których ta nie opuszcza i na swój sposób przeżywa losy dzielnych bohaterów – poza tym, u mnie panowie, posucha. Jeśli już, to na naszych siatkarzy popatrzę, albo na Kowalczykównę.

- Zatem, panowie – odezwał się stary pisarz – z jednej strony telewizor wydaje się nam niepotrzebny wcale, z drugiej zaś strony, jeśli się obrażamy, to przecież że nie na wszystko, co w tym odbiorniku się mieści.

Zgodnym chórem przytaknęli pozostali.

- A zauważyliście panowie, że obecnie, choć wybór programów bez porównania większym jest i każdy, prawdą mówiąc, znajdzie tam coś dla własnej przyjemności, to my zaczynamy tęsknić do tych czasów, kiedy dwie instytucje programowe wystarczały nam zupełnie? – zapytał retorycznie radca Krach i przezornie zamówił po pięćdziesiątce jarzębiaku dla każdego, aby w ten sposób ukoić żal i nostalgię, które zaczynały panoszyć się po sali.

Kawiarennik, zdając sobie sprawę z nagłej konieczności zapobieżenia nastrojom tak bardzo mglistym i listopadowym, czym prędzej napełnione kieliszeczki przyniósł i przed gośćmi postawił.

Ci w jednej chwili, jak jeden mąż uczynili z zawartości kieliszków właściwy pożytek.

- A ja z kolei, panowie, znajdowałem i znajduję przyjemność w radiofonii – kawiarennik wtrącił swoje trzy grosze, kiedy po konsumpcji jarzębiaku, przyjaciele zdawali się zwalczyć w sobie pierwszą falę nostalgii – te słuchowiska, powieści w odcinkach, strofy dla ciebie, czy pamiętacie?

- Jeszcze raz po pięćdziesiątce dla wszystkich, łącznie z panem, panie Adamie – zażyczył sobie doktor Koteńko, który, jak widać, czuł że zaczęta przezeń rozmowa potoczyła się w stronę dlań nieoczekiwaną, zbyt bliską serdecznych wspomnień.