SWOJACY

- O, widzę, że Łodziak.

- Nie, tylko numery łódzkie. Z Kutna jestem, ale w Łodzi mieszkałem czas jakiś temu.

- Jeszcze mi powiesz, że na Wólczańskiej?

- A powiem. Na Wólczańskiej 117, przy straży.

- Nie mów. Toż ja pod 119. Jedno podwórko dalej.

- Mieszkałem u ciotki, jak studiowałem.

- U ciotki? Jak się nazywała?

- Pogorzelska. Na trzecim piętrze, szczytowe. Małe mieszkanko z jednym oknem. Kiedyś jak zgubiła klucze, strażacy weszli do niej po drabinie przez to okno i otworzyli drzwi od środka.

- Nie pamiętam. Dwadzieścia lat nie mieszkam w Łodzi. Teść postawił dom na wsi i umarł. Przeniosłem się z żoną. Niedawno byłem przy swojej kamienicy. Pod 117 tej zewnętrznej bramy już nie ma. Nie wchodziłem do siebie na klatkę. Łezka zakręciła mi się w oku.

- Tak bywa. Ciotka paręnaście lat temu umarła, ale mieszkanko jest. Ktoś inny w nim mieszka.

- A mnie, widzisz, na wieś zagnało. Z córka mieszkamy, bo syn w Warszawie. Długo nie mógł znaleźć, a potem pracował jako kierowca dla DHL-u. Dostawał na rękę 1900 a z tego mieszkanie kosztowało 1800. Teraz jest w Holandii, też jeździ i wyciąga sześć i pół tysiąca do siedmiu.

- Co zrobić. Takie życie - mówię. 

- Odjadę, bo tutaj rajka za krótka na mojego. A ty śpisz tutaj?

- Śpię

- Kto by to pomyślał, że swojaka znajdę, z tej samej ulicy i z numeru obok… kto by pomyślał!

[11.09.2015, pod Liege w Belgii]