SZCZĘŚLIWY CHŁOPIEC

- Jak ci minął kolejny dzień, chłopcze niezłomny? - zapytała, widząc jak przysiadł na murku przed gankiem.

Wyczerpany taszczeniem walizki oparł się o nią łokciem i zapalił papierosa. Skrywał go w lewej dłoni przemienionej w łódeczkę.

- Kolejny szczęśliwy dzień - powiedział z zachwytem. - Dzisiaj przeszedłem najdłuższą ulicę miasta, która zaczyna się przy dworcu kolejowym a kończy tam, gdzie zaczyna się las.

- Jeśli wiem, o jaką ulicę ci chodzi, zrobiłeś dobre pięć kilometrów - uśmiechnęła się i siadła na murku naprzeciwko niego. Był ciepły. Wieczór nie zdołał jeszcze wystudzić czerwonych cegieł, na które padały promienie zachodzącego słońca.

- Cóż znaczą te kilometry dla moich niestrudzonych nóg. Mógłbym odbyć kilka takich tras, lecz bardzo często przystawałem. Rozmawiałem z ludźmi.

- Ty zaczynałeś rozmowę? Przystawali?

- Jakże by mogło być inaczej. Pierwsza kobieta z jaką rozmawiałem była stara, stara i piękna - podkreślił. - Miałem dla niej łańcuszek z talizmanem świętej Rity. Powiedziałem jej, że jeśli go będzie nosiła, każdą przykrą i niemożliwą do rozwiązania sprawę święta Rita pomoże jej rozwikłać. Usiedliśmy na ławeczce. Opowiadała mi o tym, że trzech mężów pochowała, straciła syna i ciężko zachorowała.

- Kupiła od ciebie ten talizman? - zapytała.

Uśmiechnął się do niej serdecznie.

- Już, już uzgadnialiśmy cenę. Oceniła, że jak na świętą Ritę to wcale nie tak wiele.

- Zszedłeś pewnie z ceny?

Wypuścił z ust kłąb najpiękniejszego papierosowego dymu, jaki znał świat. Dostrzegła z jaką ulgą uwolnił tę niezwykłą, delikatną mgiełkę.

- Doszliśmy do porozumienia - jeszcze raz się uśmiechnął i oddał najcudowniejszym, niezmąconym marzeniom.

- Sprzedałeś więc…

- Powiedziała, że innym razem kupi, wierząc, że święta Rita, ta od spraw niemożliwych, da jej szczęście.

- Oj, chłopcze najmilszy! - spojrzała na jego promieniejącą ze szczęścia twarz, te oczy tak doskonale ufne, nie skażone podłością. - A twój ostatni klient?

- Miałem owalny kamień przecięty na pół, seledynowo-brązowo-niebieski. Ten od kogo go miałem powiedział, że jest to opal. Mógł to być również jakiś inny szlachetny lub półszlachetny kamień, tego nie wiem… ale ten kamień, o czym zapewniał mnie sprzedawca, dawał szczęście w miłości…

- Ja wiem, że mógłbyś opowiadać o nim bez końca - przerwała mu. - Streszczaj się, bo kolacja ostygnie.

I znów ten pokorny, czarowny uśmiech na jego twarzy.

- Niedaleko stąd, w parku, na ławce pod latarnią siedziała zapłakana dziewczyna. Przysiadłem się do niej. Pokazałem jej ten kamień, opowiedziałem o jego niezwykłej mocy, bo o jego urodzie sama się przekonała patrząc na niego, trzymając go w otwartej dłoni, pocierając. Powiedziałem jej, że jak na przedmiot, który przynosi ludziom szczęście w miłości, wcale nie jest drogi i każdy może sobie na niego pozwolić.

- Kupiła?

- Nie. Wahała się, ale nie kupiła. Nie sprzedałem jej tego kamienia.

Westchnął głęboko i odpłynął myślami w jakąś nietkniętą grzechem krainę szczęścia.

- Pokażesz mi ten kamień? - poprosiła.

- Nie mam go - powiedział, ale nawet w tym momencie nie był zmartwiony. Przeciwnie - kąpał się w szczęściu.

- Nie masz go?

- Dałem go dziewczynie. Myślę, że bardzo go potrzebowała.

- Mój ty chłopcze najmilszy… oddałeś go… chodź już na kolację. Pościeliłam ci. Musisz wypocząć przed kolejnym dniem pracy.

- Nie wiem, jak pani dziękować - speszył się.

- Już mi podziękowałeś. Chodźmy.

Wstali oboje. Chłopiec podniósł energicznie walizkę, która była ciężka, ale jednak lżejsza niż nad ranem, lżejsza o kamień, który mógł być opalem, ale nie musiał nim być.

- Oby jutrzejszy dzień był równie piękny i udany dla mnie jak dzisiejszy - powiedział.

Zabrzmiało to jak prośba w modlitwie.

Kobieta już tego zaklęcia nie słyszała.

[24.02.2016, Elne we Francji]