ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (53) DROBNOSTKI (1-10)

 1.

Chłopiec z przyklejonym do szyby policzkiem stara się dosięgnąć wzrokiem latarni świecącej żółtym światłem; w tym świetle szamocą się z wiatrem łupinki śniegu wydarte z wora chmur wiszącego nad krainą szczęśliwości.

2.

Kiedy wstanie o białym poranku, upomni się o to, aby zejść do ogrodu i zmierzyć wysokość śnieżnego kożucha, w jaki ubrała się tej nocy ogrodowa ławka.

3.

Nie byłoby tej radości, gdyby nie wystawił za okno plastykowej tacki zasypanej przysmakami dla ptaków: ziarnkami słonecznika, zmiażdżonymi nasionami lnu i pszenicy, plasterkami słoniny, okruszynami razowego chleba i drobnymi kostkami smalcu. W jednym z rogów tacki stał kilogramowy odważnik, aby poryw wiatru lub nieostrożna ptasia konsumpcja zadanego jadła nie doprowadziła wyszynku do katastrofy.

4.

Dotarłem do „Dzienników – Zeszytów Podróżnych” Edwarda Stachury – dotąd nie czytałem. Pierwsza pobieżna penetracja to same pozytywne wrażenia.

5.

Po raz pierwszy oglądam „Sanatorium pod klepsydrą” - film Wojciecha Jerzego Hasa na podstawie prozy Schulza (książkę czytałem). Klimat surrealistyczny. Za scenografię panom Skarżyńskiemu i Płockiemu należy się Oskar.

6.

Droga do miasta. Autobus. Chłopiec wybiera miejsce przy oknie. Zawsze lubił obserwować umykający świat, a teraz aby go zobaczyć musi przytknąć ciepłe jeszcze usta do zimnej, matowej szyby i nagrzanym powietrzem pochodzącym prosto z płuc odmrozić maleńką cząstkę białej tafli. Kiedy wreszcie wychucha zamróz, matka chwyci go za rękę, pociągnie ją i powie, że pora wysiadać.

7.

Dlaczego wszystko co robię wydaje mi się, że robię to po raz ostatni, że wszystko zmierza do końca? Obecnie jestem w momencie poszukiwania machiny, która na trwałe przeniosłaby mnie do przeszłości.

8.

Jak żyd – tułacz jestem, bez rodziny wokół siebie. Pogrzebany nie wstanę z popiołów. Pogrzebią mnie ci których wskażę, tam, gdzie wskażę, kiedy – kiedy Bóg szepnie do ucha. W testamencie, który przy mnie znajdą, zabronię kategorycznie, aby ci, którzy czas jakiś temu mnie pogrzebali, przyszli ponownie na pogrzebanie moich zwłok. Nie podoba mi się zarówno śmiech ich jak i płacz.

9.

Czy kto uwierzy, że chłopiec jedną z alejek w ogrodzie nazwał Aleją Mickiewicza, a zanim to zrobił wypielił ją, zagrabił i kawałkami cegieł odgrodził od grządek warzywnych. Leda, sporych rozmiarów brązowa, wielorasowa suka jako pierwsza przeszła tą Aleją, na końcu której w półcieniu starej jabłoni wymościła sobie legowisko.

10.

Do końca świata będę powtarzał, że Bóg jest we mnie, w tym ogrodzie. Podobnie mówił dziadek chłopca obserwując kursujące pomiędzy ulami a kwiatami akacji pszczoły. Siedzieli na ławkach przy ogrodowym stole i modlili się jedząc kanapki z ugotowanymi na twardo jajkami. Chłopiec pił schłodniałe kakao, a dziadek wino gronowe – ogrodowe, mszalne.

[26.10.2020, Toruń]