ZAPAŚĆ (fragment)

- Jeszcze nie odchodzi – posłyszałem ten głos, taki matowy, jakby przez zaciśnięte zęby, jakby przez tampon maski przeciwsmogowej.

Cóż z tego, że nie odchodzę, skoro tego chcę, jeśli nawet nie chcę, to  z prostego powodu – boję się i tyle, to wiem, że moje odejście jest nieuchronne, ale odejdę nie wstając, tak jak leżę, tak odejdę, dziwne?

Ocierają mi czoło, unoszę wzrok; to co widzę, jest w kolorze białym i błękitnym.

- Nie zasypiaj teraz! Nie teraz! – słyszę.

A co mnie to obchodzi. Czy ja się umawiałem z kim na sen o określonej porze? Na odejście? Czy mnie tam czym wilgotnym spryskali? Twarz konkretnie? Czy chlasnęli po policzkach? Poczułem ukłucie w tylną część ciała poniżej bioder. Znaczy się leżę na boku, czy tak?

- Lepiej – słyszę. – Tętno powoli wraca do normy. Za chwilę zaśnie. Siostro, monitoring. Blanka, no obudź się… monitoring.

Jeszcze przed chwilą miałem nie zasypiać, a teraz? A teraz przymuszają mnie do snu. A może… tak, musiałem stracić rachubę czasu. Niekształtna, rozlewająca się postać przede mną. Na krześle? Szliście biały fartuch. A niebo, znaczy się podniebny sufit, jakby pociągnięty pędzlem Van Gogha – te światełka, to tu, to tam – migające gwiazdeczki.

- Prokurator był? – słyszę, ale nie identyfikuję tego głosu, nie mam pojęcia, skąd pochodzi.

- Pan doktor zabronił wchodzić na OIOM – pada odpowiedź. Biały fartuch porusza się, przybliża się do mnie, po czym wraca na swoje nieokreślone miejsce.

- Czy w przypadku próby samobójstwa, nieudanej w tym przypadku, prokurator jest potrzebny?

To jeszcze jeden głos, głos z oddali. Nie mam siły odwrócić głowy, aby zlokalizować ten dyszkant.

Coś pika wokół mnie, jakieś czerwonawe błyski, pikanie i coś w rodzaju głębokiego westchnienia.

- Jak mogłeś to zrobić?

Nie reaguję. Chyba naprawdę zasypiam.

- Mamo, przyszła pani Anielakowa.

Chodzi kobiecina po domach. Tym razem syn wrócił z zawodów we Włoszech. Przywiózł koszule non iron, ortalionowe prochowce, dwie pary damskich czółenek i pończochy.

Ojcu spodobała się bielusieńka koszula. Odnalazł w szufladzie spinki do mankietów, pozłacane, z kwadratowym oczkiem plastyku o barwie kości słoniowej.

Matka przymierza te czółenka; wcześniej oczywiście pończochy. To dziwne, buty pasują doskonale, choć stopa matki nie jest stópką Kopciuszka.

- Skoro tak, to kupię jeszcze ten niebieski ortalion dla ciebie – mówi matka.

I przez cały czas ten ortalion fruwa przed moimi oczami na wietrze, i niemnąca koszula, i matka licząca ostatnie grosze w portfelu, i jej głos:

- Zaoszczędzimy, nie martw się.

Otwieram oczy.

- Widzę, że czuje się pan lepiej. Za pół godziny zajdzie tu do pana psycholog – nareszcie ten ktoś w białym fartuchu konkretyzuje się. Niemłoda kobieta, pielęgniarka, której poruczono opiekę nade mną.

- A na cóż mi psycholog? Ja to zrobię jeszcze raz – mówię.

[09.07.2019, Dobrzelin]