REZYDENT 3

 

Wspominam siedząc w pozycji półotwartej wspominam to lato, co odeszło zbyt szybko, ot życie pomiędzy wczoraj a przedwczoraj… znalazłem sobie namiastkę szczęścia, niewielką formułkę, według której wytwarza się uśmiech na twarzy, do tego nie tylko mój; te kobiety jakie miałem wtedy wokół siebie – kwitła w nich radość, chociaż zmęczone po kolacji, zmywały naczynia śpiewająco, to znaczy śpiewały przy zmywaniu, a ja dopiero co przyjechałem z Piotrem od naszego piekarza, przyjechałem z bułkami, bo na tę wycieczkę, która miała się odbyć nazajutrz i trwać „hurra” dwa dni, potrzebne były bułki na drugie śniadanie dla dzieciaków, a mieliśmy wszystko, szynkę i mielonkę do bułek, a rano trzeba było zrobić jeszcze jajecznicę, bo nie chcieliśmy ryzykować z zupą mleczną przed podróżą. Nareszcie mieliśmy więcej czasu dla siebie, a Stachurski wpadł na pomysł, aby uczcić ten początek dwudniowego „nicnierobienia” alkoholem zawartym w śliwkowej i wiśniowej nalewce własnej roboty i tak siedzieliśmy sobie na werandzie przy tych napojach i cieście, i białym twarogu ze śmietaną i cebulką, i oczywiście przy maśle i maślanych bułeczkach. Co i rusz następował wywód kochanego pana Adama, który chwalił naszą organizację, że potrafiliśmy wciągnąć do pracy przy przygotowywaniu posiłków dzieciaków, że udało nam się wyznaczyć bez sprzeciwu kilkuosobowe grupy dyżurujące – a to pomagające przy obieraniu ziemniaków, to znów zajmujące się przygotowaniem stołów, kiedy indziej zaangażowane do zmywania naczyń – tamtego dnia nie, bo dzieciaki powinny były się wyspać przed podróżą.

- Tak ma być - powiedziała któraś z kobiet - kolonia kolonią, a dzieciaki od małego należy wdrażać do prac na rzecz ogółu, przy czym organizacyjnie ma to wyglądać w taki sposób, aby nikt nie poczuł się pokrzywdzony. Dzieciaki, mówię wam, potrafią to docenić, kiedy traktuje się je sprawiedliwie, a z drugiej strony pozwala im się wykazać – to takie pedagogiczne podejście, prawda?

- Nie wiem jak komu, ale mnie przypomniało się wtedy dzieciństwo, harcerstwo i w ogóle niedorosłość - odezwała się Teresa i na ten niespodziewanie zasugerowany zew wstąpiły w nasze dusze słowa biesiadnych piosenek o harcerzu gapie i o tym jak dobrze zdobywać góry, i o tym jak miasta, rzeki i wioski umykają w półotwartych oknach wagonu. Popisywaliśmy się śpiewem, który nawet nam wychodził, a to zapewne z powodu przepłukiwania gardeł nalewkami: śliwkowej - na pobudzenie głosu, wiśniowej na niemylenie tonacji dur i mol.

Lato odeszło szybko, ale te dwie tury kolonii pozostawiło po sobie niezatarte wspomnienia. Było zmęczenie, ale też otrzymywaliśmy wyrazy sympatii od dzieci i ich rodziców, fundatorzy też byli zadowoleni, kobiety zaprzyjaźniły się absolutnie, słowem na naszym świecie zapanował raj na ziemi. Nie zapominałem o swoim ogrodzie, a wyjątkowa tego lata stabilność pogody - trwało przez półtora miesiąca coś pomiędzy suszą a skrajną wilgotnością – pozwoliła na harmonijny wzrost i dojrzewanie wszystkich roślin – tylko cieszyć się z życia, i tylko zaniedbałem pisanie, jakoś nie mogłem się odnaleźć w tej nadmiernie sprzyjającej mi rzeczywistości, aż zaczynałem podejrzewać, że prawdziwe jest twierdzenie o konieczności przeżywania przykrych chwil, aby móc wspiąć się na wyżyny literackich możliwości.

[04.10.2020, Toruń]