KARTKA Z KALENDARZA - 13.09.2023

 

Kartka z kalendarza na dzień 13 września 2023 roku

Środa

Imieniny dzisiaj obchodzą: Filip, Jan Chryzostom oraz Aleksander, Amat, Apolinary, Aureliusz, Dobielut, Eulogia, Eulogiusz, Genadia, Haralampia, Julian, Litoriusz, Makrobiusz, Maria, Mauryliusz, Morzysław

Przysłowie na dziś:

„Czym dłużej jaskółki we wrześniu zostają, tym dłużej piękne i jasne dni bywają”

Słońce

Świt: 05:31

Wsch. Sł.: 06:05

Zenit: 12:31

Zach. Sł.: 18:57

Zmierzch: 19:32

Cytat dnia:

„Praw­dzi­wa cno­ta kry­tyk się nie boi”. - Ignacy Krasicki

14 września 1321 roku w Rawennie zmarł Dante Alighieri - poeta włoski, protoplasta humanizmu, żyjący w średniowieczu, polityk i kodyfikator języka włoskiego. [ur. w maju lub czerwcu w roku 1265 we Florencji.

Poniżej fragment „Boskiej komedii” poety

DANTE ALIGHIERI - Boska komedia - Piekło - Pieśń IV

Tłumaczenie: Edward Porębowicz

Dan­te bu­dzi się z omdle­nia w pierw­szym krę­gu pie­kła, gdzie po­ku­tu­ją du­sze dzie­ci zmarłych bez chrztu i lu­dzi szla­chet­nych, któ­rzy ży­jąc przed na­ro­dze­niem Chry­stu­sa, nie zna­li praw­dzi­wej wia­ry: prze­by­wa­ją tu po­eci, bo­ha­te­ro­wie i fi­lo­zo­fo­wie sta­ro­żyt­no­ści.

Sil­ny huk gro­mu wy­rwał mi spod po­wiek

Sen­ność ka­mien­ną, tak że się wzdry­gną­łem

Niby gwał­tow­nie prze­bu­dzo­ny czło­wiek.

I wy­po­czę­te oczy to­cząc ko­łem,

Wy­pro­sto­wa­ny, pa­trza­łem po stro­nie,

Aby roz­po­znać miej­sce, gdzie sta­ną­łem.

Otom się, wi­dzę, znaj­do­wał na skło­nie

Owej bo­le­snej, pie­kiel­nej do­li­ny,

Co nie­skoń­czo­nych echa ję­ków chło­nie.

Loch był bez­den­ny, mgła­wy, czar­no­si­ny;

Źre­ni­ce moje, wy­sła­ne na zwia­dy,

Ni­cze­go do­być nie mo­gły z głę­bi­ny.

„Zej­dzie­my te­raz — rzekł Wieszcz cały bla­dy -

W ot­chłan­ne śle­pych świa­tów za­ko­mo­ry;

Ja pój­dę pierw­szy, a ty w moje śla­dy".

Wi­dząc, że po­bladł: „Jak­że iść mam sko­ry —

Rze­kłem — gdy w to­bie od­wa­ga usta­je,

Co mi w zwąt­pie­niach uży­czasz pod­po­ry?"

„Kaźń ludu, co te za­miesz­ki­wa kra­je —

Rzekł — twarz mi czy­ni rów­ną bia­łej chu­ście

Z barw li­to­wa­nia, co-ć się lę­kiem zda­je.

Idź­myż: da­le­ki cel ma na­sze pój­ście".

Ru­szył; tu pierw­sze prze­kro­czy­łem za nim

Koło, z tych, któ­re bie­gną nad cze­lu­ście.

Głos, co mi słu­chu do­szedł, był nie łka­niem,

Lecz szep­tem wes­tchnień, któ­ry skróś stu­le­ci

Po­wie­trze wzru­szał bez­u­stan­nym drga­niem.

Szedł zaś z cier­pie­nia, któ­re mąk nie nie­ci,

A któ­re zno­szą wiel­kie ludu ławy,

Gro­ma­da mę­żów i nie­wiast, i dzie­ci.

Rze­cze Wódz do mnie: „Azaś nie cie­ka­wy

Tłu­mu, co smęt­ne te wy­da­je gwa­ry?

Nim stąd odej­dziem, masz po­znać ich spra­wy.

Bez­grzesz­ni oni są, ale z tej mia­ry

Jesz­cze się za­sług zba­wie­nia nie bie­rze:

Sta­no­wi o nim chrzest, bra­ma twej wia­ry.

Cho­ciaż w po­gań­skiej przy­szli na świat wie­rze,

Czci po­tem Bogu nie zło­ży­li win­nej;

Do ich gro­ma­dy oto sam na­le­żę.

Dla tej uster­ki, nie dla winy in­nej,

Po­byt zno­si­my tu­taj bez­ka­tusz­ny,

W tę­sk­no­cie ży­jąc próż­nej i bez­czyn­nej".

Tedy mi ser­ce żal ogar­nął słusz­ny,

Bo w tym przed­sion­ku, na wąt­pli­we trwa­nie

Ska­zan, po­zna­łem po­czet wiel­ko­dusz­ny:

„Po­wiedz, o Mi­strzu mój, po­wiedz, o Pa­nie —

Spy­ta­łem, chcąc mieć tę pew­ność nie­zbi­tą,

W któ­rej jest wsze­go błę­du za­nie­cha­nie —

Wy­sze­dł­li któ­ry stąd, czy z wła­snej, czy to

Z cu­dzej za­słu­gi — i był w nie­bo-bra­ny?"

A on, od­gadł­szy mowę mą za­kry­tą:

„Krót­ko przed moim roz­sta­niem z zie­mia­ny

Mo­carz tu zstą­pił nie­biań­skie­go lica,

Zna­kiem zwy­cię­stwa uko­ro­no­wa­ny.

On z państw tych wy­wiódł pierw­sze­go ro­dzi­ca,

Abla, No­ego; po­śród in­nych wie­la

Abram po­słusz­ny, Moj­żesz, praw kry­ni­ca,

Da­wid stąd wy­szedł i ród Izra­ela

Sta­ry; to jest on i oj­ciec, i syny,

I wy­słu­żo­na pa­ster­stwem Ra­che­la.

Ich wy­pro­wa­dził w nie­bie­skie kra­iny;

A wiedz, że przed tym do­stoj­nym wy­bo­rem

Żaden nie za­znał zba­wie­nia człek iny".

[...]

[13.09.2023, Toruń]