Camille Pissarro – urodził się 10 lipca 1830 roku, a zmarł 13 listopada w roku 1903. Był on duńsko-francuskim malarzem neoimpresjonistą pochodzenia żydowskiego (jego ojciec był portugalskim żydem) na wyspie St Thomas - obecnie Wyspy Dziewicze należące do Stanów Zjednoczonych, a następnie mieszkał również w duńskich Indiach Zachodnich.
Jego znaczenie jako malarza polega na jego wkładzie zarówno w impresjonizm, jak i postimpresjonizm. Pissarro uczył się od wielkich prekursorów, m.in.: Gustave'a Courbeta i Jeana-Baptiste'a-Camille'a Corota. Później studiował i pracował u boku Georgesa Seurata i Paula Signaca, kiedy w wieku 54 lat przyjął styl neoimpresjonistyczny.
W 1873 roku pomógł założyć stowarzyszenie obejmujące piętnastu aspirujących artystów, stając się ich kluczową postacią. Historyk sztuki John Rewald nazwał Pissarro "dziekanem malarzy impresjonistów", nie tylko dlatego, że był najstarszy z grupy, ale także "ze względu na swoją mądrość i zrównoważoną, życzliwą i serdeczną osobowość". Cézanne miał powiedzieć, że Pissarro był dla niego ojcem.
Pissarro jest jedynym artystą, który pokazał swoje prace na wszystkich ośmiu paryskich wystawach impresjonistów w latach 1874-1886. Oddziaływał jako duchowy ojciec nie tylko dla impresjonistów", ale dla wszystkich czterech głównych postimpresjonistów: Georgesa Seurata, Paula Cézanne'a, Vincenta van Gogha i Paula Gauguina.
Kiedy Camille miał dwanaście lat, ojciec wysłał go do szkoły z internatem we Francji. Uczył się w Savary Academy w Passy pod Paryżem. Jako młody student wcześnie zaczął doceniać francuskich mistrzów sztuki.
Wojna francusko-pruska tocząca się w latach 1870–1871 zmusiła Pissarro do ucieczki ze swojego domu w Louveciennes we wrześniu 1870 r.; wrócił w czerwcu 1871 roku i stwierdził, że dom, a wraz z nim wiele jego wczesnych obrazów olejnych, zostało zniszczonych przez żołnierzy pruskich. Początkowo jego rodzinę przyjął inny artysta z Montfoucault, ale w grudniu 1870 roku schronili się w Londynie i osiedlili w Westow Hill w Upper Norwood (dziś lepiej znanym jako Crystal Palace).
Jednym z największych z tych obrazów olejnych jest widok kościoła św. Bartłomieja przy Lawrie Park Avenue, powszechnie znanego jako The Avenue, Sydenham, znajdujący się w zbiorach London National Gallery. Z jego pobytu w Upper Norwood pochodzi dwanaście obrazów olejnych. Te olejne obrazy obejmuję m.in. obejmują widoki Norwood Under the Snow, Lordship Lane Station oraz Pałacu Kryształowowego przeniesionego z Hyde Parku.
Podczas pobytu w Upper Norwood Pissarro został przedstawiony handlarzowi dziełami sztuki Paulowi Durand-Ruelowi, który kupił dwa jego obrazy olejne. Durand-Ruel stał się później najważniejszym handlarzem dziełami sztuki nowej szkoły francuskiego impresjonizmu.
Po powrocie do Francji, w 1890 roku Pissarro ponownie odwiedził Anglię i namalował około dziesięciu scen z centrum Londynu. Wrócił ponownie w 1892 r., malując Kew Gardens, a także w 1897 r., kiedy wyprodukował kilka olejów w Bedford Park w Chiswick.
Pissarro malował też wiejskie i miejskie życie Francji, zwłaszcza krajobrazy w Pontoise i jego okolicach, a także sceny z Montmartre. Jego dojrzała twórczość ukazuje empatię dla chłopów i robotników, a czasami jest dowodem jego radykalnych skłonności politycznych. Był mentorem Paula Cezanne’a, Edouarda Maneta, Pierre’a-Auguste’a Renoira i Paula Gauguina.
1. AUTOPORTRET
2. BULWAR MONTMARTRE, RANEK, SZARÓWKA.
3. CHŁOPKI INSTALUJĄCE PALIKI
4. PONT DU CARROUSEL W PARYŻU, POPOŁUDNIE
5. KOBIETA NIOSĄCA DZBAN NA GŁOWIE
6. W LESIE
7. SEKWANA W MARLY
8. KASZTANOWCE W LOUVECIENNES
[15.09.2023, Toruń]
Przepiękne są Jego obrazy...
OdpowiedzUsuńStokrotka