ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (23)

1.

 22.lipca to nie tylko peerelowska nazwa fabryki czekolady E.Wedel, to znacznie więcej. Manifest PKWN jakkolwiek by na niego nie patrzeć z dzisiejszego punktu widzenia zmieniał społeczną, gospodarczą i polityczną rzeczywistość w naszym kraju, a w przypadku rolnictwa - wprowadzenie reformy rolnej - był aktem rewolucyjnym i oczekiwanym. Dzisiaj w innej, kapitalistycznej rzeczywistości znaczenie Manifestu jest nie tylko pomniejszane, ale i deprecjonowane... tak to jest z polityką historyczną - jej słuszność określana jest przez tych, którzy sprawują władzę.

2.

Jak zwykle moje psiny z pyszczkami zwróconymi na mnie wymuszają "ludzkie jedzenie", chociaż powinny być najedzone. Przed dwoma kwadransami Adelka wymusiła na mnie, abym wstał od stołu i przeszedł do holu, gdzie stoją trzy miseczki: dwie oddzielnie na jedzenie dla obu suczek i jedna micha z wodą. Adelka umyśliła sobie, abym ją napasł suchą karmą, chrupek po chrupku. Nie ma przeproś, trzeba było nakarmić.

3.

Wczorajsza i przedwczorajsza wizyty u lekarza tylko połowicznie nastrajają optymistycznie. O ile z nogą jest lepiej, zrasta się, można ją bardziej obciążyć (nareszcie jest szansa na rehabilitację), o tyle z naczyniami wieńcowymi nie jest tak, jak być powinno i w perspektywie czeka mnie zabieg, o ile nie doprowadzę żył do porządku. Spróbuję zatem przejść stopniowo na dietę, zbić cholesterol i jednak nie oszczędzać na lekach rozrzedzających krew, a wszystko po to, gdyż nie mam zamiaru iść do szpitala... może mi się uda... a duszności i ucisk w klatce piersiowej ustaną. A jeśli te bóle, niewielkie wprawdzie, ale bóle, w klatce piersiowej mają coś wspólnego ze znacznie silniejszymi, wręcz nie do zniesienia bólami obu ramion (odgaduję, że to efekt chodzenia o kulach), to dochodzi jeszcze jeden problem z którym muszę sobie dać radę.

4.

Dwudziestego piątego lipca minie 9 miesięcy od mojego wypadku w Norwegii. Zajrzałem w związku z tym do kawiarenki, do pierwszego mojego wpisu po wypadku. Datowany jest na 8 grudnia, a zatem po wypadku nie pisałem nic przez półtora miesiąca. W tym wpisie z 8 grudnia jest ewidentny błąd. Piszę o tym, że leżę w szpitalu od 24. października, a tego dnia mogłem być jeszcze w Niemczech przed Hamburgiem. W ogóle miałem w tamtym okresie problemy z chronologią wydarzeń. Myliłem nie tylko datę wypadku, ale też datę urodzenia. Po wybudzeniu ze śpiączki farmakologicznej wyglądało to tak: 

- Który mamy rok?

- 2019.

- Kiedy się pan urodził?

- Wczoraj.

Dopiero po dłuższym zastanowieniu odpowiadałem poprawnie. Kurt Vonnegut skomentowałby: - Zdarza się.

5.

Czytam wciąż "Miasto utrapienia" Pilcha (warsztatowo-językowo świetny, ale czegoś mi w tej prozie brakuje) oraz "Lalkę", oglądam w internecie stare polskie filmy, czyli nic nowego. W polityce też bez zmian. Nie wiadomo, czy się śmiać, czy płakać z tego powodu, że premier cieszy się, że unijne środki nie będą, jego zdaniem, powiązane z przestrzeganiem prawa. Interpretuję to w ten sposób, że praworządność jest czymś w pisowskim mniemaniu złym. Ja oczywiście wiem, że pan premier kieruje swoje wypowiedzi do wtórnych analfabetów rozumiejących, co to znaczy trzynasta emerytura i liczby z plusem, ale mimo wszystko w tym zawojowanym przez pis kraju żyją także inni, mniej nachalnie inteligentni ludzie.

[22.07.2020, Toruń]