1334.
Lwówek jest miejscowością, która leży mniej więcej 18 kilometrów na północny wschód od mojego rodzinnego Dobrzelina, a 16 od również bardzo mi bliskiego Żychlina. Z Lwówka do Sannik – miejsca urodzenia mojej babki po kądzieli jest zaledwie 7 kilometrów. Teren wokół Lwówka to południowo-zachodnie Mazowsze. Gleba tu uboga, drobne laski, ludzie biedni i kto może ucieka stąd, zwłaszcza od czasu transformacji ustrojowej, o czym będzie poniżej. Lwówek wyróżnił się tym, że w jego okolicach wzniesiono za czasów tej paskudnej komuny najwyższy na świecie maszt, który był doskonale widoczny z mojego miejsca zamieszkania. Tymczasem okazało się, że w czasach nowego, szczęśliwego ustroju jaki zapanował po obaleniu PRL-u maszt wymagał remontu, no i stało się – doszło do jego zawalenia – okazało się, że łatwiej i szybciej maszt zwalić, aniżeli go zbudować. Dla mnie ta katastrofa budowlana jest swoistym symbolem naszego ukochanego ustroju, w którym tkwimy po dzień dzisiejszy. W tej jedynie słusznej, demokratycznej i sprawiedliwej Polsce znacznie łatwiej jest coś zburzyć, aniżeli zbudować.
Podaję teraz za stroną: https://www.wikiwand.com
Lwówek *– wieś sołectwo w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie gostynińskim, w gminie Sanniki. Liczba ludności (2023) – 361
* Jeśli doczytacie tekst do końca, proszę zwrócić szczególną uwagę na ostatnie, wyróżniony przeze mnie akapit.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Przez wieś przepływa rzeka Nida (dopływ rzeki Słudwi, dorzecze Bzury).
Przez Lwówek przebiega droga wojewódzka nr 583 (relacji Bedlno-Sanniki), co sprawia, iż jest on miejscowością dobrze skomunikowaną z okolicznymi ośrodkami miejskimi (z Płockiem, Gąbinem, Gostyninem i Żychlinem).
W Lwówku znajduje się kaplica pw. Matki Boskiej Częstochowskiej będąca kościołem filialnym parafii w Osmolinie oraz poniemiecki cmentarz z końca XIX wieku.
W miejscowości działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej utworzona w 1946 roku oraz założony w 1958 roku, należący do zrzeszenia LZS klub sportowy Lwówianka Lwówek, którego drużyna piłkarska występuje w A-klasie podokręgu płockiego Mazowieckiego ZPN.
Historia
Wieś została założona pod nazwą Leonberg w pierwszych latach XIX wieku, przez kolonistów wyznania ewangelicko-augsburskiego, przybyłych z terenu Prus. W latach 1802–1804 osiedliło się w Lwówku 78 kolonistów (zbudowano około 60 domów). W 1804 założona została pierwsza szkoła w Lwówku. W 1884 roku na ogólną liczbę 925 osób aż 661 było wyznania ewangelickiego. W dużej liczbie mieszkali tam również Bracia Morawscy (250 osób). W połowie XIX wieku do placówki uczęszczało ponad 160 uczniów. W 1857 w Lwówku wybudowano kościół – zbór służący części miejscowej ludności protestanckiej tzw. braciom morawskim. Mimo iż wieś miała charakter rolniczy (kultura rolna była wysoka), jeszcze w XIX stuleciu rozpoczął się proces jej industrializacji. Część przybyłych kolonistów zajmowała się kowalstwem: produkowali maszyny rolnicze oraz wozy. We wsi działały także dwa młyny, olejarnia oraz tartak. W procesie produkcji wykorzystywano maszyny parowe. W 1938 roku Lwówek został zelektryfikowany.
Po 1945 roku mieszkańcy wsi pochodzenia niemieckiego opuścili granice Polski, a Lwówek zasiedlili Polacy pochodzący zarówno z okolicznych wiosek, jak i nowo przybyli z innych części kraju. W lutym 1945, na bazie istniejących we wsi zakładów uruchomiono punkt obsługi pojazdów wojskowych, który później nastawiano na produkcję i naprawę maszyn rolniczych. Pracowała około 90-osobowa załoga. Wkrótce kompleks produkcyjny Państwowych Zakładów Przemysłowych w Lwówku – zajmujących się m.in. odlewaniem z żeliwa: trybów, kieratów; montowaniem wozów na żelaznych kołach; produkcją wialni, sieczkarni itp.; ostrzeniem („ryflowaniem”) walców do poniemieckich młynów; stolarką (działał tartak) – przekształcono w Państwowy Ośrodek Maszynowy, trzeci w Polsce. Zakład zatrudniał ponad 100 osób (także z okolicznych miejscowości) i stanowił bazę do obsługi okolicznych spółdzielni agronomicznych. W 1969 roku oddano do użytku budynek nowej szkoły – wybudowanej ze znaczącym wkładem społecznym miejscowej ludności. Na początku lat siedemdziesiątych do Lwówka przyłączono część sąsiedniej wioski Turcja, której mieszkańców przesiedlono, z racji budowy w pobliżu, w miejscowości Konstantynów, Radiofonicznego Centrum Nadawczego Polskiego Radia. Wybudowany w 1974 roku maszt radiowy mierzący 646 metrów, był (mimo jego katastrofy na początku lat dziewięćdziesiątych) do 2008 roku najwyższą konstrukcją wzniesioną w historii ludzkości. Widok wieży przez niemal dwie dekady dominował w krajobrazie wsi. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych biegnąca przez Lwówek droga wojewódzka 583 (Sanniki-Bedlno) została gruntownie zmodernizowana i poszerzona. W tym czasie oddano do użytku wodociąg.
Transformacja ustrojowa przyniosła zamknięcie produkcji w zakładzie POM i zwolnienia pracowników; podobny los spotkał działającą we wsi zlewnię mleka oraz młyn. U schyłku XX wieku wieś została w całości ztelefonizowana. W 2004 roku decyzją Rady Gminy w Sannikach zlikwidowano, przy sprzeciwie lokalnej społeczności, szkołę podstawową.
1335.
Podaję za Wikipedią
Miałkówek (do 1922 Georgenthal) – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie gostynińskim, w gminie Gostynin. Leży nad jeziorem Lucieńskim.
Wieś zasiedlona przez kolonistów niemieckich na prawie holenderskim w końcu XVIII wieku. Miałkówek od początku swego istnienia nosił nazwę Georgenthal. Nazwa wywodziła się od niemieckiego imienia Georg oraz członu -thal (dolina). W 1827 roku mieszkały tu 162 osoby, a w 1881 było 173 mieszkańców. W 1922 roku zmieniono nazwę wsi na obecną.
Działała tu szkoła ewangelicka. Jedyną pozostałością po kolonistach jest cmentarz (zarośnięty i pozbawiony nagrobków) w centrum wsi. Nekropolię założono w drugiej połowie XIX wieku. Cmentarz ten był czynny do II wojny światowej, a po 1945 roku był systematycznie niszczony.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Miałkówek był miejscem odbywania obozów integracyjnych Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, szerzej znanych jako "Lucień".
Nieopodal wsi znajduje się opuszczony ośrodek wypoczynkowy “Lucień” o oryginalnej architekturze: cztery okrągłe piętrowe budowle z atriami, spięte systemem przeszklonych pergol, które je łączą z głównym budynkiem.
W tymże ośrodku wypoczynkowym dwukrotnie wraz z żoną byliśmy wychowawcami na koloniach organizowanych przez Płocki Uniwersytet Ludowy. Oprócz zajęć na terenie ośrodka wychowankowie z chęcią kąpali się w jeziorze oraz wyjeżdżali do stadniny, aby nauczyć się jazdy konnej. Przepiękne położenie ośrodka, wysoka jakość kwaterunku pozostaną na zawsze w mojej pamięci. Tak było do transormacji ustrojowej. Prawdopodobnie ośrodek „Lucień” przeszedł w prywatne ręce, bo Balcerowicz i jego banda wyprzedająca co tylko się dało, aby zyskać na Zachodzie sławę oraz kupować, co tylko się dało za przysłowiową złotówkę, ta banda twierdziła, że należy do cna wyprzedawać polskie zakłady, a wraz z nimi pod młotek poszły prowadzone przez zakłady biblioteki, domy kultury, boiska i obiekty sportowe oraz ośrodki wypoczynkowe.
W nagraniu zamieszczonym poniżej w roli głównej występuje ośrodek „Lucień” po transformacji. Zapewne o to chodziło Balcerowiczowi i jego bandzie.
[27.11.2024, Toruń]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz