Sen

Cała nadzieja w Edwardzie.

Wyjątkowo do czternastej otwarta kawiarnia, po zapadnięciu zmroku zdawała się być pustelnią, w której jedynie z piętra spływająca msza h-moll Bacha zakłócała absolutna ciszę.

Adam nie schodził na dół, nawet na obiad. Sączył wodę z cytryną, wałęsał się po swoim pokoju bez celu; czasami kładł się na kanapie, czytał, przysypiał, włączał telewizor, przysypiał znowu i odruchowo puszczał Bacha, poczuł się lepiej i znów przylgnął twarzą do ściany.

- A ty się o mnie nie martw, Mario – zwrócił się do dziewczyny, która zajrzała, komunikując, że wszystko już sprzątnięte, a żurek z białą kiełbasą wstawiony na najwyższą półkę lodówki – poprosiłem Edwarda, pójdzie z tobą i odpali te fajerwerki.

- Smutno będzie bez pana.

- Ale odpocznę trochę. Wiesz, chcę przespać ten rok. Pomyśl, jak się dzieciaki ucieszą, kiedy wystrzelicie. Pójdziesz na rynek pobawić się?

Na rynku rajcy miejscy urządzają sylwestrowe granie.

- Zadzwonił do mnie. Chce się spotkać. Posłuchamy muzyki.

- Baw się do białego rana. Dawno już powinnaś się rozerwać.

- A pan sam tutaj …

- Daj spokój. Potrzebuję ciszy.

Kiedy wyszła, przymknął oczy. Zasnął natychmiast.