JABŁKA (1)

1.

- A czy zapytałeś o pozwolenie? Nieładnie tak brać z cudzego pola, sadu…

- Zbieram tylko spady. Proszę zobaczyć: nadtłuczone, robaki się za nie wzięły.

Rozwiera torbę i podsuwa pod nos tamtemu.

- Ja bym ci dał i z drzewa, i natrząsać bym ci dał.

- Te z drzewa zostawię księdzu. Mogę zerwać największe.

Położył mu rękę na ramieniu.

- Chodź ze mną. Nie potrzebuję tych najładniejszych. Podzielisz się tymi, które pozbierałeś?

- Podzielę.

Postąpił krok naprzód, ten najtrudniejszy. Potem szli obok siebie, stąpając powoli, jakby czas zapadł się pod ziemię.

- Gospodyni upiecze szarlotkę i jeszcze zostanie na kompot, a najmniej okaleczone zostawisz dla siebie. Musisz tak żyć?

- Jak? – nie rozumiał pytania.

- Tak z dnia na dzień, jak ptaki.

- Chciał ksiądz powiedzieć, jak zwierzęta.

- Powiedziałem, co powiedziałem, a zwierzęta czasami warte są większego szacunku niż ludzie.

Zamyślił się. Wypełniona jabłkami torba ciążyła mu w prawym ręku, a plastykowe ucho wżynało się w wilgotną dłoń.

- I mówi to ksiądz?

- Tak, ja to mówię. Widzisz przecież moje siwe włosy na skroni.

- Ma to oznaczać, że z wiekiem dochodzi się czasami do ciekawych wniosków?

- W moim przypadku tak pewnie jest. Daj, poniosę z tobą. Widzę, że jest ci ciężko.

Niechętnie ofiarował jedno ucho torby. Poczuł ulgę.

- Właściwie to ja, jako młodszy powinienem służyć pomocą.

- Ale to twoja torba jest ciężka i twoje w niej jabłka.

- Czyżby? One są z księdza sadu. Upominał mnie ksiądz…

- Upominałem jedynie o to, żeś nie zapytał, nie poprosił.

- Rozumiem.

- Jesteśmy na miejscu – powiedział ksiądz, gdy zbliżyli się na odległość nie przekraczającą rozpoznanie cichej rozmowy – Hortensjo!!! – zawołał w stronę krojącej cebulę kobiety, która siedziała na ganku - to moja gospodyni - rzucił wyjaśnienie w stronę mężczyzny.

- A ja wczoraj mówiłam - usłyszeli donośny głos korpulentnej kobiety, starszawej, o nieskazitelnie czarnych włosach - mówiłam, że pójdę, nazbieram i upiekę jabłecznik.

- Ten pan był tak dobry, że zrobił to za ciebie. Myślę, że zasługuje na obiad. Zostało coś jeszcze?

- Zawsze zostaje, bo ksiądz to tylko zamacza łyżkę w zupie, a mięsa ledwo dzióbnie, choć gotowane i z kartofelkami, z mizerią.

- Pan Bóg najwidoczniej przewidział, że dzisiaj będziemy mieli gościa i nie pozwoli, aby zmarnowały się twoje specjały.

- Dobrze już. Proszę mi to dać.

Mężczyzna poniósł torbę z jabłkami na ganek i postawił ją na ławie przy stole.

(...)

(w Niemczech)