RZECZ O PORAŻCE

Wstępny tytuł to „Córeczka tatusia” i chyba go nie zmienię. Ale ten tytuł jest trochę zwodniczy… nie powiem jeszcze dlaczego. Właściwie będzie to rzecz o porażce lub, jak kto woli, klęsce życiowej, zawinionej i nie, lecz chyba bardziej zawinionej.

Zastanawiałem się nad tym, w jakim czasie historycznym umieścić tę swoją najważniejszą opowieść i wyszło mi na to, że początek tej historii przypadnie na lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku, choć może nie jest to najważniejsze – ta historia mogłaby się wydarzyć (i zdarza się) w każdym okresie historycznym.

Myślę, że do jej napisania należało dojrzeć. Czy dojrzałem?

Nie jest łatwo opisywać ludzkie słabości, przyznawać się do swoich wad, błędów i zaniechań. Nie jest łatwo podsumowywać życia, którego barwy nie są takie, jak wyobrażenia o nich, dodajmy: wyobrażenia ukształtowane w wieku młodzieńczym.

Mój bohater w pewnym wieku uświadomi sobie, że przeszedł obok życia i, co gorsza, pozwolił na to, aby życie przeszło obok osoby, którą kocha… nic już nie można na to poradzić.

Ta opowieść nie będzie się ukazywać w kawiarence. Zdecydowałem się jedynie na zaprezentowanie kilkunastu początkowych zdań we wstępnej, jeszcze niedopracowanej wersji.

Wydało mi się, że muzyka Erika Satie świetnie komponuje się z charakterem pisanej przeze mnie opowieści.

CÓRECZKA TATUSIA

Przyłożył dłoń do jej główki. Poczuł wilgotne ciepło. Jeśli nawet zdawało mu się, że oddycha normalnie, swobodnie, rytmicznie, miał co do swoich odczuć wątpliwości.

Łóżeczko stało pomiędzy ich łóżkami. Dlaczego akurat tak? Aby każde z nich miało równy i natychmiastowy dostęp do małej; tak zdecydowali i bardzo ucieszył się z tego, że Elżbieta przystała na jego pomysły. Najpierw, że wyrzucą ich stare, podwójne łoże, a kupią dwie „jedynki”, niekoniecznie łóżka - mogły być wersalki, ale dostali łóżka; było o nie łatwiej, bo teraz ludzie rzucają się na tapczany i wersalki, a łóżka nie są dziś w modzie. Ucieszył się także ze sposobu w jaki je ustawili, czyli łóżeczko Madzi pośrodku z dostępem do niego z obu stron i właśnie korzystając z tego dostępu sprawdzał, czy coś złego nie dzieje się z ich córeczką, bo jeszcze przed dwoma dniami wydawało mu się, że zakasłała. Elżbieta oczywiście zbagatelizowała to zdarzenie; mówiła, że było to delikatne zachłyśnięcie się podczas przerwy w karmieniu.

– Madzia je nazbyt szybko, ale natychmiast podniosłam wyżej jej główkę i odstawiłam pierś… i przeszło – tłumaczyła mu. – A kiedy ponownie przystąpiłam do karmienia, dziecina tak jakby zrozumiała i zaczęła wysysać pokarm mniej łapczywie.

- A pewnie, że zrozumiała, bo jest inteligentna – odparł wtedy z dumą.

- No jest… - Elżbieta uśmiechnęła się. – Ależ nie przejmuj się tak bardzo byle czym…

- Byle czym? – oburzył się. – Wiesz czym mogłoby się skończyć takie zachłyśnięcie?

Wodził palcami po nosku, po policzkach córeczki i nie mógł się nadziwić kształtności jej twarzy, delikatności aksamitnej skóry, śmiesznemu dołeczkowi w podbródku. Tak… ma śliczną córeczkę. I znów przesunął dłoń na jej czoło. Coś go tknęło. Dlaczego jej główka jest tak ciepła? Wręcz gorąca? A Elżbieta śpi. Nawet jeśli ma prawo być zmęczona, to jako matka powinna przecież wiedzieć, że nocą temperatura ciała bardzo małego dziecka może się tylko nasilić.

Wstał, obszedł oba łóżka i stanął pomiędzy oknem a tym, na którym spała jego żona. Wyciągnął ku niej rękę. Lekko drżącą dłonią dotknął odkrytego ramienia Elżbiety. Potrząsnął nim delikatnie, ale wystarczająco silnie, aby reagując na ten zew, otworzyła oczy. Posiłkował się przy tym naprędce sporządzoną wypowiedzią:

- Elu, nasza Madzia ma gorączkę.

Nie od razu otworzyła oczy, ale kiedy już uniosła bezwładne powieki, na jej twarzy pojawił się grymas bólu.

- Co ci się stało, Adasiu? Dlaczego masz taką zimną dłoń, zupełnie lodowatą. 

(...)