ODPOCZYWAM, CZYTAM, PISZĘ

Przystanąłem pod Westkerke, na parkingu przy autostradzie biegnącej spod Calais do Antwerpii i dalej w stronę Holandii. Skusiły mnie światła, bo wcześniej, na stacji paliw nie było oświetlenia, a zamiast tego tłok. Nie miałem gdzie postawić auta.

Wcześniej, w piątek, piętnaście po dwudziestej trzeciej wypłynąłem z Dover. Miałem nadzieję, że przeczytam coś sobie o tym zamachu w Nicei. Łącze było jednak niezwykle słabe i ledwie dotarłem do tytułów wiadomości. Okazało się, że również w Turcji niespokojnie. Jakaś próba puczu.

Z Calais zjechałem do Dunkierki, aby się zatankować i potem ten przystanek, który miał być jednonocnym postojem, tymczasem spędzam tu cały dzień i mam nadzieje wyruszyć nad ranem w niedzielę, do Niemiec pod Bremę - 540 kilometrów. W niedziele nie poruszają się duże ciężarówki, więc może uda się przemknąć szybciej ten dystans.

Sobota powitała mnie późno (wstałem po 10-tej), słonecznie i wietrznie. Ale to jednak lato, więc należy się Belgii trochę słońca, a i mnie pogody mniej upalnej niż miało to miejsce w Hiszpanii, ale przyjemnie ciepłej.

Te sobotnio-niedzielne postoje są nużące, ale czas płynie jakby szybciej, bez tego ciągłego spoglądania na wolno zmieniające się cyfry na wyświetlaczu nawigacji.

Był czas, a zatem dokończyłem opowiadania Marqueza i wziąłem się za nieco łatwiejszą lekturę: „Gdzie diabeł mówi dobranoc” Paukszty.

Eugeniusz Paukszta to piewca tzw. „ziem odzyskanych”, Pomorza, Warmii i Mazur. W swoich powieściach o zabarwieniu przygodowym opisuje fikcyjne, lecz ściśle związane z powojennym krajobrazem społecznym dzieje ludzi żyjących w tamtych stronach. Jego twórczość nie wyróżnia się jakimś szczególnie wyrafinowanym kunsztem artystycznym, jest stosunkowo łatwa w odbiorze, przyjazna naturze i niejako pozytywistyczna z pewną domieszką akcentów dydaktycznych. W powieściach Paukszty występują w większości pozytywni bohaterowie lub tacy, którzy w takich się przeistaczają. Autor czytanej obecnie przeze mnie powieści jest osobą zaangażowaną, ideową, opowiadającą się za Polska w granicach powstałych po zakończeniu drugiej wojny światowej. Stara się nadać polską tożsamość ziemiom, które onegdaj były przedmiotem zaciekłych sporów i walk z naszym zachodnim sąsiadem. Myli się jednak ten, który sądzi, że książki Paukszty są literatura propagandową, wytworem epoki, w której przyszło mu żyć i tworzyć. Paukszta nie tworzy podziałów na: dobrzy Polacy - źli Niemcy - stara się zachować obiektywizm w kreowaniu zachowań poszczególnych postaci. Pozytywistyczne nastawienie autora opowiadań „Spod szczęśliwej gwiazdy” wyraża się w umiłowaniu pracy, tej dającej środki do życia, jak i też tej użytecznej dla lokalnej społeczności. Ten pozytywizm to również wiara w ludzi młodych, w ciągłość pokoleń, z których każde powinno pozostawić po sobie jakiś istotny dla ogółu ślad. 

I chociaż, jak wspomniałem wyżej, Paukszta nie posługuje się wyrafinowanym językiem artystycznym, to jednak należą mu się stokrotne brawa za poczynioną w ósmym rozdziale książki konstrukcję dialogu pomiędzy młodymi ludźmi, między którymi rozwija się niedojrzałe jeszcze uczucie. Pozazdrościć zmysłu „obserwacji” języka.

Mam również czas na to, co robię w tej chwili, a mianowicie: „pisanie sobie a muzom”, czyli upraszczając: „psom na budę”, a dociekliwy czytelnik nie zaprzeczy, że marne to dla psów ze słów zrobione posłanie. Dziwi ironiczny ton wypowiedzi? Tak właśnie odczuwam i rozumiem swoje nałogowe pisanie, które, jak sądzę, nikomu krzywdy nie przyniesie, a jeśli rozbawi kogo, wzruszy przez drobną chwilę, to szczyt marzeń, jak wspięcie się na Kilimandżaro. Ciekawe jest to, że gros pomysłów zaburzających moje świata postrzeganie, które potem w niewielkiej części zamieniam w słowa, rodzi się podczas jazdy. I nie jest to li tylko związane z tym, co obecnie robię na poważnie i dla kasy. Było tak zawsze. Zamknąć mnie w czterech ścianach to zredukować pomysły, utrudnić funkcjonowanie wyobraźni.

Sto metrów ode mnie, z tyłu, stoi tir z włączonym agregatem chłodniczym. Przysięgam na wszystkie świętości świata, że słyszę dźwięk - warkot - chrobot - zgrzyt, którego ze wszystkich odgłosów dochodzących z tej zielono-błękitnej planety najbardziej nienawidzę. 

[16.07.2016, Westkerke w Belgii]