Biesiady w kawiarence ciąg dalszy, żal, że zakończony.

A w kawiarence zarumieniło się od szeptów gorących młodzieży, która już po konsumpcji wróżb i łakoci, po przytulanych tańcach na trzy czwarte (zatem walc, nie nowoczesne kroki, lecz czyż walc nie pasuje najlepiej do tych umizgów nieśmiałych, spowolnionych przez mgłę zaokienną?). Nie wiedzieć skąd młodzież przywiodła koce i na nich w kręgu ognistym siadła, uprzednio wyczyściwszy stoły, pozwalając starszym zając przy nich miejsca zgodne.

A któż mógł się w kawiarence przy stolikach uwolnionych znaleźć jeśli nie radca Krach z małżonką, inżynier Bek z połowicą, mecenas Szydełko z żoną, a Koteńkowie, a redaktor dawno nie widziany, a dwie zakonne siostry, pan profesor i przygodni goście oraz stary pisarz, który zajął miejsce przy bufecie, z kawiarennikiem tocząc rozmowę zaciętą.

Puszczono zatem muzykę, najpierw nieśmiało przyciszoną, muzykę z obrazem na zainstalowanym na cześć zabawy ekranie.

Następnie kawę podały panie, także, kto zechciał, młodzieży. Zapachniało aromatem, także tych ciasteczek waniliowych, przez zakonne siostry upieczonych. Zaczarowała się kawiarenka cała. A kiedy w ekranowej muzyce cisza niegłośna zapadła, któraś z panienek, czy z przymuszenia, czy z własnej woli, pewną piosenkę zaśpiewała.

Po jej wykonaniu, Radca Krach, na małżonkę nie zważając, do młodej dziewczyny podszedł, śmiało dłoń jej podjął i wnet ucałował. Spłoniła się niewiasta, a radca odwróciwszy ku żonie nad wyraz retoryczne powtórzył w jej kierunku onej pieśni pytanie:

- Pamiętasz?

Śmiałaby nie pamiętać, skoro przy tej pieśni się poznali i uwiedli pospołu.

- A czy ty tę pamiętasz? - zagasiła tym pytaniem nieszczęśnika i w dwójnasób go gasząc, ku zaskoczeniu biesiadników zaśpiewała:

 Młodzież, nie na żarty zachwycona, w prawice klaszcząc, pieśni tej w refleksyjnej rytmu dodawała, a po jej zakończeniu, młódź bez wyjątku wstała, aplauzem pożegnawszy pieśniarkę, co swój talent niesłusznie dotąd skrywała.

Zatem jedna z nastoletnich rodziców swoich pociech, nie ta od pokoiku numer osiem, lecz inna, powstała... a piękne, kasztanowe włosy zdobiły jej urodziwą postać. Zatem nie mogła inaczej, jak:

W tym miejscu mecenas Szydełko z małżonką podali sobie wzrokiem ręce, ręce swe, ba ramiona, tak zmyślnie złączyli, tak ku środkowej części sali we dwoje wystąpili, w tak zachwycający taniec się przemienili, że aż siostry zakonne z zydelków swych wstały i całkiem wprawnym ruchem ciał popielatym habitem zasłonionych, tańcowi państwa Szydełków wtórowały.

Następnie chór niewiast młodszych, tudzież młodzian z gitarą zaśpiewali:

Wkrótce też cała sala, bez względu na wiek i muzyczne nadzolności śpiewała w jednym chórze, refren po wielokroć powtarzając.

Następnie inżynier Bek, kucharz niezawodny wstał, do kuchennych pomieszczeń się przedostał, powrócił po chwili dłuższej z ogromną tacą, na której drobniutkie kieliszeczki jakowymś tajemnym trunkiem były wypełnione.

- Drodzy państwo, a teraz, bez wyjątku i z dyspensą dla tych, co w zażyłych stosunkach z alkoholem nie są, zapraszam do konsumpcji śmiałej "kukułczanki", której słodkość poznacie dzięki pewnej damie, która mi na ten anielski likier przepis zapodała.

Rozczęstował więc wszystkich i wszyscy likierówki w górę wznieśli i toastem pomyślność swą pochwalili.

Tak goście kawiarenki bawili się do mglistego poranka, śpiewy uprawiając, tańcem członkom nie dając zasnąć, rumową herbatkę sącząc, aby do kolejnych pieśni gardła przygotować.

I tak dalej i dalej.

I stało się coś równie, albo bardziej dziwnego, bo podczas tych swawoli, kawiarennik wybiegł z sali z telefonem w dłoni. Wybiegł na mroźny rynek przed kawiarnię i coś tam słuchał, coś tam gadał, a uśmiechały się jego oczy od tego słuchania i gadania, i kiedy do kawiarenki wpadł, to wyglądać zaczął jako ten byczek, czerwonym płótnem podrażniony, jako ta lwica młode broniąca przed hien zgrają, jako ten Emrod, co przekroczył zapory, wstąpił między potwory i rzuconą przez Martę rękawiczkę podjął śmiało, lecz co usłyszał i co odpowiedział telefonowi, ostało się tajemnicą, choć ten i ów zgadywał, lecz rozwiązaniem zagadki nie dzielił się z nikim.