Neurey-Les-la-Demie, urocza wioska we Francji wita mnie deszczem, lecz przedtem przywitał mnie dwubarwny, wielorasowy, nie pierwszej młodości, z posiwiałym pyskiem pies. Zanim jednak obszczekał mnie radośnie i arcyśmiesznym truchtem potowarzyszył mi w objeździe uśpionej wioski, uniósł jedną ze swoich tylnych łap i powitał się z kołem peżocika numer trzy, jak na psi rytuał przystało. Aby dotrzeć do, jak się okazało, bardzo bliskiego celu podróży, zasięgam języka, bo choć podobno satelita potrafi odróżnić tenisową piłkę od pomidora, to kresu mojej podróży nie dostrzega.
Zatem uzbrojony w potrzebną informację, docieram pod rozładunek, a tam panowie rządzący magazynem oniemieli. Przywiozłem bowiem trzy wielkie palety załadowane towarem po sam dach, a ci biedacy nie mają go czym rozładować. Bierzemy to dosłownie w nasze wspólne ręce. Karton po kartonie opuszcza pakę, a deszczy przy tym niezmiernie.
I później też pada, gdy jadę przez Alzację do Colmaru pod kolejny załadunek. A trasa będzie teraz wiodła przez Niemcy do holenderskiego Nijmengen. Oby pomyślnie, bo stworzenie ubrane w nieskazitelnie czarne futro, jako żywo przypominające kota, przelazło mi, krocząc dumnie przez drogę.
/04.08.2015, w Colmar we Francji/
Dawno mnie u Ciebie nie było bo też trochę podróżowałam. Przeczytałam na razie najkrótszy tekst, bo podróże też męczą.
OdpowiedzUsuńObiecuję, że odrobię też poprzednie lekcje.
Pozdrawiam ciesząc się że jesteś:-)
Zatem jesteś owocnie przemęczona, bo mniemam, iż jakieś świadectwo swych podróży odnajdzie sie na Twoim blogu... póki jeszcze jestem, pozdrawiam
UsuńPies witający się z kołem to dobrze i mnie znane zjawisko. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuń... oj tak, to specyficzne dla bratniej psiej gromady powitanie, którego perswazją zwalczyć to syzyfowa praca, pozdrawiam
Usuń