ULICZNY SLANG

Spotkałem go w pubie przy dworcu w naszym mieście,

podszedł do stolika, stary niedźwiedź, nareszcie

wpadliśmy tak na siebie po latach w ramiona,

myślałem, że po dragach nie podniósł się, skonał,

a on żyje, ma się jak ten pączek w cieście,

biały kołnierzyk, krawat, garnitur sztuczkowy,

czysty i bogaty, dopadła go mamona,

zamawia Dimple, tę piętnastoletnią cizię,

kelner z błyskiem w oku, w rękach z nią idzie,

nalewa, pijemy ten trunek jęczmieniowy

słodki, w smaku delikatny i mam już z głowy

następną porcję cienkiego, słabego piwa

i z podziwem na jego szczodrość głową kiwam,

co sprawiło, że z nizin trafił w wyższe sfery,

skąd wziął kasę, nie zazdroszczę mu, lecz do cholery, 

nie pracował nigdy, stał pod szkołą z dragami,

sprzedawał saszetki, handlował dziewczynami,

a ze mną, co znaczę nic, bo nie jestem prawdziwy,

po drugiej szklance whisky jest nadzwyczaj szczery,

mówi, że pierwszy tysiąc znalazł na ulicy,

a potem poszło już lepiej, bo był cierpliwy,

jakiś wpływowy senator wpadł w jego ręce,

bo lubił dziewczynki, nie stronił od afganu,

kochali go za to celnicy przemytnicy,

senator za działkę amfy z Turkiestanu

w politykę go wprowadził, chciał błogostanu. 

ja już nie mogę, nie chcę i nie chcę pić więcej

nie polewaj mi Dimple’a, chcę mieć czyste ręce

bo ja jestem ten sztuczny, ten dziwny, nieprawdziwy,

stałem po drugiej stronie ulicy gdzie zomo,

mam swoje własne zdanie, jestem niegodziwy,

okrutnie szczery i jak nie Polak fałszywy,

tymczasem przenieś moją duszę umęczoną

w dzieciństwa rozstaje albo za płot cmentarny, 

gdzie jest najlepsze miejsce dla nieuleczalnych,

to wariacje, halucynacje, degradacje

kuracje, aberracje, alkoholizacje,

i odchodzę od stolika na tamtą stronę,

odchodzę zniesmaczony, lecz nie dość pijany,

aby dobrze się poczuć w pubie zafajdanym,

który nie ma niczego na swoją obronę,

nareszcie,

jestem na mieście,

nieprawdziwy,

niepotrzebnie żywy.

[19.08.2016, Dobrzelin]