CZEKAJĄC NA AUTOBUS

Słońce dopiero co zasnęło w czerwonej pościeli. Śnieg skrzypi pod stopami, chrup, chrup. Idą krok za krokiem opatuleni. Na jego szaliku okręconym wokół szyi pod sam nos iskrzą białe kryształki lodu, a nad nozdrzami unosi się mgławy dym. Ona w zimowym, wełnianym palcie z wielkimi guzami nieznacznie garbi się pod wpływem chłodu. Grube pończochy nie wystarczają dla ochrony przed mrozem. Ale najbardziej wrażliwe na zimno miejsce usytuowane jest na karku i poniżej, tuż pod łopatkami. Ależ siarczysty jest ten mróz, a po zachodzie słońca tak jakby wiatr się wzmógł.

Przystanek jak krzyż przydrożny - samotny, cierpiący Chrystus Pan.

- Przyszliście cierpieć ze mną? - słyszą.

Ocknęła się.

- Wejdźmy do portierni - mówi. - Jeszcze mamy czas.

I bierze go za rękę.

- Zdążymy. Mamy czas - powtarza, a chłopiec z niepokojem w oczach pozwala się prowadzić, za skostniałą z zimna dłoń i jego wzrok spogląda w stronę zakrętu. Droga w tym miejscu chowa się za park i właśnie tam pojawi się autobus.

Portier poznaje oboje.

- W taki mróz do miasteczka? W taki mróz… - ubolewa.

Przytupują nogami jak przy skocznym oberku. Matka odwija długi szal z szyi syna i zawiesza go na sznurze rozciągniętym pomiędzy dwoma żyrandolami.

- Nie wiedziałam, że jest aż tak zimno - mówi matka.

- Mamo, mogę postać przy oknie? prosi chłopiec.

Matka zezwala i syn podchodzi pod okno, zbliża usta do zmrożonej gładzi szyby. Zaczyna w nią chuchać i wkrótce zmarzlina powoli ustępuje, tworząc wokół przybliżonych do niej ust przezroczystą, okrąglutką taflę jeziorka.

- Jeżdżą autobusy? - pyta matka portiera.

- Trzy przejechały: ten poranny, południowy i ten po czternastej. Wszystkie z K.. Pozostałe odwołane. Dzwonili z bazy.

- No tak, wczoraj śnieżyca, dzisiaj mróz.

- Pani siada - portier przestawia ponad balustradą krzesło z wysokim oparciem. Potem dokłada szufelkę węglowego gryzu do piecyka. Zaśpiewał ogień w długiej rurze łączącej tylną część piecyka z kominem.

Jak ciepło! Matka rozpina palto. Chłopiec przykłada palce do przezroczystej plamy na szybie powiększając jeziorko, przez które spogląda na zewnątrz. Mija czas. Nie rozmawiają z sobą. W zawieszonym nad wejściem głośniku radia koncert życzeń. Słuchają.

- Chce pani, to zadzwonię - oferuje się portier. - W taką pogodę ludzie często dzwonią do bazy.

- Jeśli pan taki łaskaw…

Portier dzwoni. Po chwili przekazuje to, co usłyszał.

- Autobus w tej chwili wyjechał. Mieli problem z rozrusznikiem.

- Widzisz, synku, będzie za pół godziny.

Za dwa kwadranse w odmrożone tafli szyby chłopiec spostrzega cztery symetrycznie rozłożone światła: dwa większe na dole i dwa mniejsze na górze.

Zdążyli dobiec do przystanku, do tego samotnego krzyża, na którym cierpiący Chrystus Pan rozszerzył w uśmiechu zmrożone usta.

[27.11.2016, Buttleborn w Niemczech]