NOKTURNY (9-12)

9

podobno śmierć czyhała

za każdym rogiem

nic dziwnego

że Poeta się nią zaraził

ale potem próbował

uczłowieczyć człowieka

w wierszach to się udało

choć musiał się pochylić głęboko

aby zobaczyć to

czego nie widzieli inni

życie potoczyło się wartkim strumieniem

kąpią się w nim dawne trupy

i te ciała które trupami nie są

a poznać je po tym

że brzydko pachną

jak wszyscy zadżumieni.

10

czy już czy już

pytam ja

innym razem jestem pytany

nie możemy dojść do porozumienia

kiedy jestem już zdecydowany

ona zwleka

gdy przychodzi

i z uszanowaniem stuka do okna

usuwam się w najdalszy cień

i chyba niepotrzebnie odpowiadam

że nie ma mnie w domu

a jestem

nierozsądny

śmierć nie jest taka głupia

aby nie odróżnić żywych od umarłych.

11

oszczędzam powietrze

tak jak matka

gdy przesuwała przednimi zębami

plasterki kiełbasy

położone na kromce chleba

posmarowanej margaryną

przesuwała je w stronę kiści dłoni

trzymającej chleb

ostatnie kęsy

były nagrodą za cierpliwość

za to niewinne oszustwo

ja nie oszukiwałem podczas jedzenia

bo nie byłem głodny

chociaż i na mojej kromce chleba

rozsmarowywałem margarynę

a i plasterki kiełbasy

były cienkie

oszczędzam powietrze

bo wiem że może mi zabraknąć tchu

do wypowiedzenia ostatniego zdania

na temat życia

które popychałem przednimi zębami

aż spadło na podłogę.

12

wkradł się niepokój

w szarugę dni moich przedostatnich

budzę się otwieram oczy

i podają grzecznie przednią łapę

przywykam do razów

opuchnięta dłoń boli

lecz jeszcze mogę

pomiędzy trzema palcami

prowadzić na smyczy długopis

pozostawiający po sobie 

niepokojący ślad

dni moich przedostatnich.

[07-13.12.2016, Charleroi w Belgii, Nordstedt w Niemczech i w Paryżu]