MROCZNE DŹWIĘKI POŻĄDANIA

Właściwie to powinienem, zgodnie ze słowami piosenki, zacząć od Bacha. Łamiąc te zasadę obiecuję sobie nie jeden raz powracać do geniusza rodem z Eisenach, oddając w ten sposób należny mu podziw i szacunek. Dzisiaj spróbuję innych dźwięków.

Z muzyką tą spotkałem się swego czasu w przeszłości. Subtelnie wpadła do moich uszu, lecz może zbyt subtelnie, gdyż dźwięki, które usłyszałem rozmyły się w niepamięci i, przyznaję się do tego, nazwisko kompozytora też mi dokądś uleciało.

Aż tu razu pewnego jadąc przez Belgię, nastawiłem byłem sobie wielce interesujące, klasyczną muzykę odtwarzające radio „Klara”. Było to pod Liège i noc ciemna a głucha, w dodatku bezksiężycowa z powodu niskiego pułapu chmur zaległa burą pierzyną nad całą Walonią. 

Już po pierwszych, niskich akordach ją rozpoznałem – to ona, mroczna, tajemnicza, zaczarowana... podkręciłem potencjometr radia.

W „Klarze” puszczono w komplecie „Gnossienne” 1-7, Erika Satie, (1866-1925) francuskiego, awangardowego i ekscentrycznego kompozytora, którego muzyczna opera omnia (zwłaszcza ta na fortepian) wielce się wyróżnia stonowanym, baśniowo-tajemniczym brzmieniem spośród kompozycji, których rodowód sięga przełomu XIX i XX stulecia.

Od razu zaznaczam, że muzyka Erika Satie nie jest prosta, łatwa i przyjemna, nawet jak na klasyczne jej źródłodźwięki, choć takie np. „Je te veux” to utwór wręcz przebojowy.

„Gnossienne” to jednak coś wyjątkowego. Proponuję wysłuchać tych utworów koniecznie nocą, mglistą i niemą, przestronnie ciemną, melancholijną, bezsenną, pełną tajemniczej grozy, zimową i mroźną, długą i rozległą, nocą upokorzoną snem niespokojnym, niekoniecznie samotną, choć z myślami własnymi, co spocząć zmęczonej głowie w poduszkach nie dają....

Należy wtedy wstać nagle i niespodziewanie, i usłyszeć muzykę dobywającą się z sąsiedniego pokoju, gdzie ustawiono wyimaginowany fortepian, na którym, na klawiaturze którego przebiegają sprawne palce wirtuoza. Należy rozewrzeć drzwi, wpuszczając do sypialni czarowne dźwięki, a uważać przy tym, aby nie ciśnięto za nami pantofla należącego do męża, żony, kochanka lub kochanki, z którymi dzieliliśmy późnowieczorne łoże. Następnie przysiądźmy na łóżka skraju, przymknijmy oczy, słuchajmy.

Przeszukałem internet. Najbardziej spodobało mi się to wykonanie:

Erik Satie - „Gnossienne” 1 – przy fortepianie włoski pianista Alessio Nanni.

[26.12.2016, Dobrzelin]