[KAMYCZKI] NIEDZIELNY OBIAD

- Wszystko jedno, Jadzia z mężem przyjechała, a ty się spóźniasz.

- Mówiłem, że idę na mecz. Dzisiaj był o dwunastej.

- Tak, mamcia, mówił - przypomniał Heli mąż. - Mówił, że to ważny mecz, bo przyjechał lider.

- Już nie lider - Andrzej był pełen zapału. - Dostali trzy do koła, rozumiesz?

- I bardzo dobrze. Stąd było słychać wrzaski. Widać, że po strzelonych bramkach.

- Wszystko jedno, Władek, bierzesz jego stronę, a tobie powiem, że to nieładnie, gdy się w niedzielę czeka. Co miałam robić? Podałam. Umyj ręce i marsz do pokoju.

Wpadł jak burza do łazienki i przemknął do stołowego jeszcze zanim matka weszła z wazą. Karol z Jadzią pałaszowali już rosół, mały Maciek zasysał domowy makaron, ojciec po odniesieniu swojego talerza wrócił do towarzystwa.

- Mecz ważniejszy od niedzielnego obiadu, patrzcie no?

- Co ja zrobię, że dzisiejszy mecz był nie tak jak zwykle o czternastej, a w samo południe.

- A bo to specjalnie tak ułożyli, aby ludzie nie byli na sumie. Jak ja nie lubię odgrzewać zupy.

Wlewała rosół do talerza Andrzeja.

- Mamcia, toż oni z samego Sieradza przyjechali. Droga daleka, więc dlatego ten mecz o takiej porze.

- Co ty nie powiesz? Władek, niedzielny obiad u nas zawsze o pierwszej, nie tak, Jadziu?

- Tak, mamo, ale to w końcu pierwszy raz, kiedy mój brat spóźnia się na niedzielny obiad - Jadwiga próbowała udobruchać matkę.

- Właściwie to nie spóźnił się, a przyszedł później z powodu meczu - dodał Karol. - Jaki wynik?

- Co wy wszyscy z tym meczem? Jakby się umówili.

Helena wlała również sobie rosołu, bo dotąd nie towarzyszyła córce i zięciowi podczas posiłku.

- Przynajmniej dobrze zrobiłam, że nie wstawiłam wcześniej ziemniaków.

- Wygrali trzy do zera i odrobili punkt straty do Warty. Od dzisiaj są liderem okręgówki - poinformował Andrzej. - A gdybyście przyszli wcześniej - spojrzał na małego Maćka - wziąłbym cię na mecz i pokazał jak nasi grają. Nie to co w telewizorze.

- Ty lepiej jedz, nie gadaj, skoro nabroiłeś. Widzisz, że ojciec z Karolem już skończyli? - Helenie odpuściły już nerwy, ale przecież musiała kontynuować narzekanie na syna; w końcu to niedzielny obiad.

- A Rączka to strzelił gola prawie z połowy boiska tuż przed przerwą, a Staniek w drugiej połowie przedryblował czterech i w końcu założył siatkę bramkarzowi - chwalił graczy obecnego lidera okręgówki Andrzej. - Już jem. Co na drugie?

- Jakbyś nie wiedział - mielone, a dla mnie, Jadzi i Maciusia gotowane z kury.

- Ja wolałbym mielonego - odezwał się Maciek.

- Dostaniesz, jak zjesz cały rosół.

- A znalazłoby się coś na dolewkę dla mnie - zapytał Karol.

- To mi się podoba. Wleję ci, póki jeszcze ciepły.

Helena wstała i przeszła do kuchni po makaron. Włożyła go później do talerza Karola i zalała rosołem z wazy.

Podziękował.

- To ja przyniosę przepalanki - poinformował Władysław.

- Znaczy się pod to drugie danie będzie coś mocniejszego? - zauważył Karol.

- A kiedy nie było? Chłodzi się w lodówce.

Władysław wyszedł z pokoju.

- Tato jak zwykle ze spirytusu robi - rzekł Andrzej nabierając pospiesznie rosołu wielką łyżką marki Gerlach. - Wypijemy za powodzenie naszej drużyny.

- Wszystko jedno, ale w naszym domu pije się przede wszystkim za zdrowie gości, a ty spóźnialski, powinieneś tym razem obejść się smakiem wódki ojca.

- Oj mamo, długo jeszcze będziesz mi wypominała?

- Dobrze już. No, co ja pocznę, Jadziu, przecież wiesz, że u nas w domu niedzielny obiad to święto. Tak było zanim wyszłaś za mąż i tak jest teraz.

- Wiem, mamo.

Władysław wrócił trzymając w ręku butelkę z przepalanką. Karolowi zaiskrzyły oczy, a Maciek pomyślał o tym, kiedy nadejdzie czas, gdy dozwolone mu będzie wychylić kieliszek tej słynnej wódeczki, po której wszyscy w domu dziadków czują się jak w siódmym niebie.

W końcu było już po rosole. Jadwiga zebrała głębokie talerze i udała się z matką do kuchni.

W pokoju zapanowało niecierpliwe oczekiwanie na dalszą część obiadu. Karol podszedł do okna, uchylił je i zobaczył jak ulicą pomiędzy blokami przechodzi tłum głównie mężczyzn powracających zapewne ze stadionu, Andrzej natomiast zdawał z kolei Maćkowi relację z meczu, sugerując, że za dwa tygodnie, a będzie to przedostatni mecz w sezonie, musi z nim koniecznie pójść na spotkanie z Orłem, który ma tylko trzy punkty straty do lidera i może jego drużtnę jeszcze przeskoczyć w tabeli.

Helena i Jadwiga weszły do stołowego.

- Tłuczone ziemniaki dla Karola i Maćka, tak? - poinformowała Helena. - A ty, że tak pięknie zjadłeś rosół - to do wnuka - masz swojego mielonego.

- Mogę prosić o jak najwięcej tłuszczyku? - zapytał Karol.

Jadwiga, która rozkładała kotlety i mięso z kury była przygotowana na to, że jej mężowi najlepiej smakują tłuczone ziemniaki okraszone tłuszczem.

Helena po nałożeniu ziemniaków - każdemu według życzenia - wróciła do kuchni.

- Jeszcze nie jedzcie. Będzie sałata.

Nareszcie wszyscy zasiedli do drugiego dania. Władysław jako gospodarz ośmielił się wlać do kieliszków przepalanki - Jadzi i Helenie po połowie kieliszka.

- A gdzie kompot? Władek, miałeś przynieść kompot, a widzę tylko szklanki na stole.

Rad nie rad Władysław wstał i przeszedł do kuchni i po chwili dzbanek z truskawkowym kompotem znalazł się na stole. Jadwiga wypełniła nim szklanki.

- No to najlepszego! - ogłosił Władysław unosząc kieliszek z przepalanką, gdy wszyscy biesiadnicy posmakowali już drugiego dania.

- Najlepszego! - podjął Karol.

- Za naszą drużynę - dodał Andrzej patrząc ukradkiem na matkę.

- Za zdrowie młodych i Maciusia - oznajmiła Helena, wlewając do ust swoją połowę kieliszka, otrząsnęła się po wypiciu i stwierdziła, że Władek chyba przesadził dziś z procentami.

Przeciwnego zdania był Karol.

Po drugiej kolejce atmosfera polepszyła się na tyle, że nie słyszano już narzekań Heleny na temat zbyt mocnej tej niedzieli wódki, ani też jej połajanek w stosunku do syna. Nie inaczej było wtedy, gdy Helena z córką wniosły ciasto - domową babkę pieczoną w prodiżu, obsypaną cukrem pudrem, dobrze wyrośniętą i delikatnie wilgotną, co było specjalnością tego wypieku Heleny. Nie mogło się też obejść bez herbaty, bez której Jadwiga nie wyobrażała sobie obiadu.

Prowadzono beztroskie rozmowy, a to na temat drugiej córki Heleny - Ireny, która ostatnio napisała do matki długi list, w którym zapowiadała się z wizytą z początkiem lipca, to znów Helena oznajmiła, że w przyszłym tygodniu wyjeżdża z kościelnym chórem na wycieczkę, a Jadwiga poinformowała rodziców, że zamówiła w pracy wczasy nad morzem na drugą połowę lipca.

Kiedy posilono się babką, Karol, co było jego niedzielnym zwyczajem, wyszedł z Maćkiem do ciotki, a właściwie do jej syna, aby wymienić się znaczkami.

Władysław włączył telewizor, w którym akurat szedł koncert życzeń, ale najstarszy z Kikowskich czekał na western, który wcale nie interesował ani Heleny, ani Jadwigi - one wolały ten poobiedni czas spędzić w kuchni na rozmowie, jak to matka z córką, bardziej osobistej i takiej, która niekoniecznie nadawała się do podejmowania w szerszym gronie. Andrzej przeglądał sobotnio-niedzielną prasę przyniesioną przez Karola, po czym zajął się rozwiązywaniem krzyżówki. Miał niezwykłą łatwość w odgadywaniu haseł, a poszczególne litery w kratkach wpisywał ze starannością właściwą jedynie inżynierom posługującym się kaligrafią w opisach rysunków technicznych.

Kiedy Karol wrócił z synem rozpromieniony tym, że znów udało mu się zdobyć jakiś cenny znaczek w drodze wymiany, w butelce pozostało jeszcze tyle przepalanki, której starczało na jedną, ostatnią kolejkę.

Przed siedemnastą skończył się niedzielny obiad i Helenie nie pozostawał nic, jak tylko zapakować do torebki parę kawałków ciasta dla Maciusia.

Siedem minut po siedemnastej odjechał autobus z przystanku, na którym wsiedli młodzi.

Władysław zwinął obrus i umieścił go w pralce, Andrzej wyszedł z domu do kolegów, a Helena zrobiła jeszcze dla siebie herbatę z cytryną, której jednak nie wypiła, bo siedząc przy stole i patrząc na jakiś program w telewizji, chwyciła ją drzemka.

- Helcia, połóż się jak człowiek na tapczanie. Pościelić ci?

- Władek, ja przecież nie śpię.   

[30.09.2018, Chelthenham, Gloucester, w Anglii]