Albert Schweitzer (1875 - 1965) urodził się w alzackiej rodzinie (jego ojciec był pastorem) to francusko-niemiecki (alzacki) teolog i duchowny luterański, filozof, organista, muzykolog i lekarz.
W 1952 otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla za założenie szpitala w Lambaréné w Gabonie.
Nie wszyscy wiedzą, że znany na całym świecie lekarz studiował najpierw teologię i filozofię na Uniwersytecie w Strasburgu i na Sorbonie, a także muzykologię. Gry na organach uczył go znany organista Karol Maria Widor. Ciekawostka: Albert uczył się gry organowej od 5. roku życia.
Po ukończeniu i uzyskaniu doktoratu z filozofii i z teologii, zdecydował się na rozpoczęcie studiów medycznych. Kiedy młody Schweitzer ukończył medycynę, to ku zdziwieniu przyjaciół i znajomych porzucił dobrze zapowiadającą się karierę naukową i muzyczną. Wyjechał na misję do Afryki, mówiąc, że jest to jego misja specjalna i życiowe powołanie.
[na podstawie Wikipedii i portalu Aleteia]
Myślenie
“Wyrzeczenie się myślenia jest duchowym bankructwem”.
“Nigdy nie wolno nam popaść w zobojętnienie. Jesteśmy blisko prawdy wtedy, gdy coraz głębiej przeżywamy konflikty. Czyste sumienie to wymysł diabła”.
“Myślenie sercem jest właściwym kierunkiem dla ludzi”.
“Jeśli wśród ludzi będzie więcej myślenia, na świecie pojawi się więcej miłości”.
Szacunek dla życia
“Ze wszystkim co żyje łączy nas pokrewieństwo i przeznaczenie”.
“Jeśli człowiek jest poruszony etyką szacunku dla życia, to krzywdzi i niszczy życie tylko z konieczności, przed którą nie może uciec, nigdy zaś z bezmyślności”.
“Jeśli niszczę jakieś życie, muszę mieć pewność, że jest to konieczne”.
Etyka
“Etyka jest twórczym działaniem wielu ludzi”.
“Wielkim wrogiem moralności jest bezduszność”.
“Etyka nie wyrośnie na glebie przepełnionej egoizmem”.
“Etyka musi się mierzyć z trzema przeciwnikami: bezmyślnością, egoistycznym samozadowoleniem i społeczeństwem”.
“Prawdziwa etyka zaczyna się tam, gdzie kończy się używanie słów”.
Szczęście
“Obserwowanie szczęścia wokół nas wraz z dobrem, które sami możemy stworzyć, jest jedynym szczęściem, które czyni życie znośnym dla nas”.
“Szczęśliwi są ci, którzy pozwalają, by w życiu kierowało nimi serce”.
“Stałem się osobą, która jest w pewnym sensie niebezpieczna dla innych, ponieważ podtrzymuję wśród nich myśl, że wszelkie szczęście, jakiego doświadczamy, oznacza, że musimy poświęcić dla niego coś z naszego życia”.
Działanie i poświęcenie
“Oddając się służbie żyjącym, dochodzę do sensownego działania skierowanego ku światu”.
“Trzeba uczynić coś, choćby najmniejszego, dla tych, którzy potrzebują pomocy; coś, co nie przyniesie żadnej nagrody, ale radość z tego, że mieliśmy możliwość to zrobić”.
“Możecie współpracować z innymi w czynieniu dobra w świecie”.
“Z poświęcenia należy wyciągnąć następujący wniosek: nie pozwala nam ono zajmować się wyłącznie ludźmi, ale zobowiązuje nas do takiego samego postępowania wobec wszystkich istot żywych, których los podlega naszemu wpływowi. Ono także jest równe w stosunku do nas, bo tak jak my zna tęsknotę za szczęściem, lęk i cierpienie, i tak jak my boi się śmierci”.
“Ten, kto podejmuje się czynienia dobra, nie może oczekiwać, że z jego powodu ludzie będą usuwać kamienie pojawiające się na jego drodze, ale musi być przygotowany na to, że niektóre z nich będą się na niego toczyć”.
“Wszyscy musimy być przygotowani na to, że życie będzie chciało odebrać nam entuzjazm oraz wiarę w to, co dobre i prawdziwe. Ale nie musimy się temu poddawać”.
“Nie przejmujcie się konwencjonalnymi uprzedzeniami, nie bójcie się być śmieszni, ale działajcie. To, co robimy, jest częścią bycia człowiekiem”.
“Jeśli działasz zgodnie z odpowiedzialnością i sumieniem, a nie z bezmyślności, masz słuszność”.
[26.09.2025, Toruń]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz