Gęba idzie w pierona

„Czy pan rozumie, czy pan rozumie, panie szanowny, co to znaczy, gdy już nie ma dokąd pójść? – przypomniało mu się znienacka wczorajsze pytanie Marmieładowa. – Albowiem trzeba, żeby każdy człowiek miał jakiekolwiek miejsce, dokąd by mógł pójść.”

Jakeś to pięknie, panie Fiodorze Michajłowiczu, we słowa ujął. Bo to i prawda jest, nie objawiona, ale taka, która w mózgu nikczemnie doskonałego pisarza zagościła i na wierch wychodzi, aby ludkom ukazać człowieczego losu marność a oczywistość.

Kiedy nie masz pójść dokąd, tedy na to wygląda, że ludek ten czy owy gaśnie aż do zatracenia i z tego świata znika. Po cóż ma bowiem wałęsać się po świecie i marnością swoją a głupotami pejzaże gmatwać i uszy z oczyma plugawić.

Pięknie też o podobnej materii wyraził się poeta Jesienin, który w swej spowiedzi skreślił takie słowa:

 „Nie każdy mógł się wysłowić

Nie każdemu dane jest jabłkiem

Spadać na cudze kolana. (…)”

Gęba, jak to na Gębę przystało, po polskiemu ledwo co preoruje, do tego głupio, że aż strach. Ostatnimi czasy onaż nie jabłkiem jest, ino harbuzem raczej, co dokumentnie zabrania brania jej na kolana cudze. Ponadto Gęba błądzi niesłychanie, miejsca swego szukając, a nie znajduje.

Krzyż Pański z oną Gębą jest, abo i gorzej, co jeno przekonuje lubo utwierdza w przekonaniu, aby Gębę sprać po mordzie i wyciepać, gdzie pieprz rośnie.

Tako też Gęba na banicyję się udaje ze z własnej i nieprzymuszonej woli i próżno jej po świecie, choćby i ze świcą szukać.

Ma Gęba za swoje gadanie i po próżnicy nie pytać jej, czy mowy swojej a życia wstrętnego żałuje, bo żadnego pożytku z tego nie przybędzie. Tako bowiem w życiorysie bywa, że po dniach pogodnych a pracowitych chmurzyć się zaczyna, a z tych tumanów mży najpierw, by później na deszcz a burzę gradową się zaniosło.

I się zaniosło - finita est comoedia.

W dobrym zdrowiu ostańcie.

Hej.