Aaa… tam, cicho być! - Gęba na banicji

Aaa… tam, cicho być!

Gęba na banicyjnej, zdrowotnej emigracji w celi przeciągnęła się po długim zbytkowaniu w deszczułkowym łożu, zaciągniętym pledem nie pierwszej młodości, stąd odczuła popręgi na plecach.

- Ależ cicho a spokojnie – powiedziała do się, albowiem samiuteńka na obszarze circa dziesięciu kwadratowych metrów.

Fotel, wspomniane łoże, szafa ubraniowa, biurko nienowoczesne, małe, szafeczka niewielka na ksiąg parę. Spojrzysz w górę i miast gwiazd obaczysz sklepienie żebrowe, porządnie bielone, dzięki czemu pozornie światła więcej do klitki prostokątnej się dostaje. Okienko malutkie z ukośnym glifem - ledwie promyk słońca przez nie wlezie, to już umykać mu trzeba. Dobrze, że na biurku, nowoczesna lampa naftowa z krągłym zwierciadełkiem, podpalona, mrok rozjaśnia, zwłaszcza nocą, gdy oczom światła dla czytania księgi brakuje.

Gęba więc odpoczywa i to jak. Czyta i czyta, a z tego czytania, to jakby każde słowo, choć po cichutku, przez wargi nie przepuszczone, każde słowo jakby w uszach dzwoniło na jutrznię.

Gęba czuje się niezgorzej, bo też pomiędzy braciszkami przemykając, przypominają się jej czasy, kiedy ku kamedułom bielańskim pooglądała, rada by w eremie przepędzić lata na modlitwie.

Było, minęło.

Aaa… tam, cicho być!

Po prawdzie banicja Gęby także z tego powodu, że z uzależnienia chciała się na ziemski padół wydobyć. A pewnie, że inne też by się znalazły i wcale niebagatelna ich moc i siła.

Z tym uzależnieniem to pewnie ludkowie myślą sobie, że chciałaby Gęba z nałogiem wódczanym czy trafikowym zawalczyć. Nic z tego, bratkowie. Ona pija niewiela, popala wciąż mniej i mniej, jeno pisze a bazgroli do ośmnnastej potęgi chyba i chciałaby choć raz w żywocie swoim zamknąć dziób.

- Obaczym, co w tej kwestyi da się zrobić – rzecze Gęba – pogłówkuję i obaczę.

I tak zeszło z tym myśleniem, aż do Pirszego Aprila i Gęba już sama nie wie, czy żartów jej się zachciało, czy czego inszego.

- Ech… legnę wreszcie, bo mi braciszek celi mej dźwierza kołatką na jutrznię ostuka, a mię senność ze łeb trzymać jeszcze będzie.

Aaa… tam, cicho być!