PRELUDIUM

Oto w żywioną jedynie sennym obrazem

krainę wkroczyłem o bezbarwnym poranku,

doznając uczucia, że znów jesteśmy razem:

ja i ty, domie mój dawny, siadłem na ganku

świątyni mojej - najmilsza i upragniona,

zapraszasz rozwartymi okien ramionami

tego, co w życiu zbłądził, lecz jeszcze nie skonał

i pragnie przepłynąć je raz jeszcze, nie snami

zatruwać wyobraźnię chętną opowieści

o podróży w nieznane kraje - ja powrotu

pragnę i dawne czasy cnym słowem wypieścić

dla tych, co spodziewali się wyższego lotu

po mnie, gdy tymczasem wspiąłem się i upadłem,

i ponownie wdziewałem skrzydła, i znów klęska,

i łańcuch do skały, i kruk karmi się sadłem

moim; usta zaciskam, łza to rzecz niemęska.

Tutaj jestem, w ojczyźnie wczesnego wzrastania.

Poznaję miejsce, gdzie kamień mchem przyprószony,

gdzie jesion w bezwietrzną pogodę się kłania

mojemu powrotowi; choć życiem zmęczony,

a widział wiele i gdyby dano mu mowę,

swoimi opowieści toczyłby wspomnienia,

a każda z nich przenicowana ciepłym słowem,

co złego nie pamięta lub zło w dobro zmienia.

Witajcie mi, których znałem i opuściłem,

w świat daleki, jak syn marnotrawny, bez słowa

brnąc w nieznane, skuszony życia tanim winem,

co rozum mąci i puchnie od niego głowa.

Do tych wszystkich, których w pamięci nie pomieszczę,

którzy mnie znają, lubo nie poznają wcale,

odrzucę podłe myśli i słowa złowieszcze, 

zanucę poemat z marzeń, co tak niedbale

rozrzuciłem po świecie, czyniąc srogi zamęt

w sercu, co ledwie oparło się skurczom mięśni,

pokonując słów miernych rozlany atrament,

aby po raz kolejny narodzić się w pieśni.

(...)

[Esztergom, na Węgrzech, 06.12.2015]