ZAPISKI (1396) MIKRO – RÓŻNOŚCI

 

1396.

• Jednak nie poszedłem do biblioteki. Wyręczyła mnie córka. Nie chciałbym być jednak ciężarem i polegać na innych, więc zrobię sobie przerwę z książkami „na żywo”. Chyba muszę „potrenować te nogi”.

• Prawie nic nie piszę o Maszy, bo jakoś trudno pisać o niej nie wspominając Adelki – łezka się w oku kręci. Powiem tylko, że Masza jeździ sobie na spacery w dziecięcym wózeczku i robi niejaką furorę w Toruniu. Dlaczego wózeczek? Ze względów zdrowotnych – nie może zbyt długo chodzić, a spacery uwielbia.

• Czytam sobie „Rzecz wyobraźni” Kazimierza Wyki (rozdział o Józefie Czechowiczu), „Chłopów” Reymonta, opowiadania Orkana i Worcella „Widzę stąd Sudety”. Mam trochę mało czasu, ale ja zawsze nie miałem go zbyt wiele.

• Tak sobie myślę, że niezależnie od wyników wyborów pierwszego czerwca, nie podam ręki nikomu, kto głosował na Nawrockiego. Również niezależnie od tego, kto zostanie prezydentem, marnie widzę nadchodzące lata w naszym kraju. Prawdopodobnie za mojego życia normalności nie będzie.

• Para gołąbków na dobre zagościła na moim parapecie. Nie wiem, czy to para, dwa samczyki czy gołębice, ale to mniej istotne. One po prostu podglądają mnie, co robię, a kiedy są głodne, jedno z nich grucha tak, że muszę się obudzić. Przylatują też inne gołębie, ale te są niegrzeczne, hałasują i dziobią się. Czasami zlatuje się stadko kawek – bardzo je lubię, chwytają jakiś okruch i zmykają, nie jedzą tyle co gołębie. Nawołują się takim głośnym, przenikliwym „kau”. Lubię swoich zaokiennych, skrzydlatych przyjaciół.

• Zarywam noce i nie dziw, że nie potrafię zasnąć między trzecią a czwartą nad ranem. Sen najłatwiej przychodzi dopiero po siódmej i trwa do dziesiątej. Wciąż mam zajęcia, zwykle po południu. To mnie trochę mobilizuje do życia.

[30.05.2025, Toruń]