KRÓTKI METRAŻ - MARZENIE

Być może pojawiło się tego dnia, kiedy nie przespałem nocy i o brzasku wyłączyłem nocną lampkę, po czym wyrwawszy się z pościeli wszedłem przez uchylone drzwi na balkon. Akurat na wprost płonęła planeta. Mógł być to Mars, ale równie dobrze, tak mi się wydawało, na jaśniejącym tle granatowego nieba paliły się pierścienie Saturna. Kto to może wiedzieć. W każdym bądź razie byłem pod wrażeniem tego blasku i po kryjomu wyszedłem na dwór, aby przyjrzeć się światłości z innej perspektywy. Mars lub Saturn były podówczas najjaśniejszymi obiektami Drogi Mlecznej, a ja stałem na niej z głową zwróconą ku milionom światełek i chyba wtedy zrozumiałem, w jak pięknym i uporządkowanym towarzystwie znajduje się Ziemia. Pomyślałem sobie wtedy, że nie powinno się zmieniać porządku świata i należałoby raczej zadbać o to, aby i na naszej planecie on zapanował, porządek jaki od milionów lat panuje we wszechświecie, ot takie marzenie niedorostka.

Te myśli, które odgrzebuję z pamięci, sklecone z naiwności towarzyszyły mojemu dzieciństwu. Przedstawiam je takimi, jakimi wtedy były. Niczego nie upiększam. Pragnąłem porządku i normalności, wierząc, że kiedyś…

W czas burzy z piorunami, gdy ramiona niedalekich wierzb obserwowanych z okien pierwszego piętra kamienicy czesały wzburzoną wodę w stawie, dziadek wyprowadzał mnie na balkon i przedstawiał mi niespokojny świat opętany wichrem i siekący deszczem niby klingą kosy. Nic to, że błyskawice rozrzynały niebo, że Gromowładny grzmiał artyleryjską palbą – taki jest porządek natury, tłumaczył dziadek, który nie bał się nawet Boga, a co dopiero…

Po burzy następował spokój. Moje marzenie zmartwychwstawało o poranku, nasuwając na błękit nieba pastelową smużkę pomarańczowego słońca.

[18.08.2019, Dobrzelin]