KOŃCÓWKA - CHARLEROI

Na dzień dzisiejszy, niedzielę, zostawiam sobie dokładnie 187 kilometrów jazdy.

Cały dzień w Niemczech , a potem dalsza jego część w Belgii pod wpływem zachmurzenia i chłodu, lecz droga czysta, bez opadów, choć na poboczach w najwyżej położonych miejscach w Belgii widać zwały odgarniętego śniegu.

Jadę w miarę szybko, aby dotrzeć do celu jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Nie wierzę też nawigacji, która lubi mi czasem płatać figle, a rozładunek, jak mi się wydaje, odbędzie się w samym centrum miasta.

Dojeżdżając w pobliże celu łapię się za głowę. Centrum Charleroi rozkopane. Tu zakaz wjazdu, tam zakaz skrętu, gdzie indziej ślepa uliczka. Nawigacja mi nie pomaga, a wręcz przeciwnie. Dopytuję się, jak dostać się pod wskazany adres: najpierw policjanta, a potem taksówkarza. Niby podążam korzystając z ich wskazówek, lecz za każdym razem trafiam pod jakiś zakaz.

W końcu decyduje się na złamanie przepisu i wjeżdżam w wąska uliczkę na jakiś placyk, gdzie niemal na jego środku przystaję i włączam światła awaryjne. Tutaj kolejny raz pytam o drogę - tym razem jakiegoś starszego pana.

Okazuje się, że jestem 200 metrów od celu. Mężczyzna bierze mnie z sobą i na pieszo podchodzimy do prowizorycznej bramy firmy budowlanej, która jest faktycznym odbiorcą towaru jaki wiozę z Włoch. Dowiaduję się, że mogę się stawić około siódmej rano, lecz niestety nie mogę w pobliżu zaparkować auta.

Dziękuję miłemu starszemu panu i przejeżdżam renówką w najbliższe miejsce, w którym mógłbym przenocować

I tu kolejna niespodzianka.

Podchodzi do mnie Polak od 72 lat (czyli całe życie) mieszkający w Belgii. Rozmawiamy sobie na różne tematy. Między innymi o tym, że ów człowiek parkujący nieopodal swojego nowego mercedesa klasy „S” życzyłby sobie, abym mu kiedyś przywiózł z Polski kilka butelek prawdziwej wódki. On nie mieszka wprawdzie w Charleroi, ale chętnie umówi się ze mną i podjedzie po „towar”. Traktuję nasza rozmowę o polskim alkoholu z lekkim przymrużeniem oka, ale nie sądzę, że ten bardzo żywotny i znakomicie mówiący po polsku starczy człowiek mówił niepoważnie. Zostawia mi swój numer telefonu.

W końcu mówi do mnie tak:

- Tutaj jest kiepskie miejsce do parkowania. Zobaczysz, że kurwy będą ci pukały do szyb, bo chociaż od trzech lat uliczna prostytucja w Charleroi jest zakazana, te panie lekkich obyczajów i tak zaczepiają. A policja, no cóż, wyłapuje je i na 24 godziny zamyka w areszcie, ale to nie pomaga… znów pojawiają się w centrum miasta. Pokaże ci, gdzie możesz bezpiecznie zanocować.

Wsiadam do jego samochodu. Jedziemy. Rzeczywiście niedaleko stąd znajduje się parking pod estakadą. Może niezbyt czysty, ale jest. I łatwo trafić z powrotem.

Wracamy do renówki. Żegnamy się. Kolejna dobra dusza, myslę sobie.

Podjeżdżam zatem na parking pod estakadą. Przed snem nastawiam nawigację. Do domu mam dokładnie 1250 kilometrów. Daleko, ale coraz bliżej.

[13.11.2016, Charleroi w Belgii]