SOCREALIZM BARDZIEJ PRZYJAŹNIE

Niech będzie to zaskoczenie, ale w kawiarence jest miejsce również malarstwo może jeszcze nie zapomniane, ale przeznaczone do tego, aby takim się stało. Ewentualnie bywa ono zohydzane, jak i czasy, w których rodziło się, rozwijało i popadało w starczą niemoc.

Mowa o socrealizmie w malarstwie; co gorsza w wydaniu radzieckim, a zatem bezwzględnie pogardzanym.

Tymczasem, jak uczy historia, w każdej epoce najsłynniejsi malarze podążali z duchem czasu; więcej wychodzili naprzeciw gustom i oczekiwaniom mecenasów, a dostać się na królewskie, książęce czy magnackie dwory nie było łatwo.

Malarze „socrealiści” nie różnili się zatem w tym względzie od swoich sławnych poprzedników. To co ich miedzy sobą różniło dotyczyło raczej warsztatu oraz tego, do jakiego stopnia oddawali w swych pracach oryginalność własnych pomysłów.

Popatrzmy na socrealizm bez negatywnych skojarzeń, jeśli takie mamy.

1.

Obraz Tatiany Jabłońskiej „Poranek” z roku 1954 przedstawiający gimnastykującą się dziewczynkę można nazwać pamiątką epoki, której zadaniem było wychowanie młodego pokolenia sprawnego fizycznie, pokolenia budującego socjalizm.

2.
A w taki to oto sposób Michaił Koroliew wyobrażał sobie „Poranek w Moskwie”. Szczęśliwa rodzina na balkonie socrealistycznej zapewne kamienicy wita Moskwę o poranku. Budujący obrazek. Realizm z domieszka postimpresjonizmu.

3.
A kiedy „Rodzi się nowy człowiek” to wygląda to tak, jak na obrazie Żarkowa. Nie ma w nim nic z udawania. Samo życie.

4.
Na obrazie Sliety, Olgi Pietrownej realizm „Zbioru jabłek” staje się fotograficzny, aż wręcz plakatowy. W epoce powstawania tej scenki praca miała sprawiać przyjemność.

5.
Nad czym rozmyśla ten „Robotnik” Władymira Sierowa? Duch i ciało epoki. Znać siłę mięśni, a ołówek i zeszyt mają świadczyć o tym, że człowiek socjalizmu pracuje także głową.

Na zakończenie zostawiam sobie Jurija Pimenowa, najciekawszego moim zdaniem artystę działającego w epoce socrealizmu. 
6.
Poniżej „Przy kiosku z wodą gazowaną”. Znak czasu.

7.
Kolejny obraz: „W pokojach” szczególnie przypadł mi do gustu. Scenka rodzajowa. Wnętrze pokoju. Okna. Kobieta widziana od tyłu, niosąca kawę i mleko. Urzekająca prostota. Świetny obraz.

8.
A portret twarzy tej młodej kobiety czyż nie jest zachwycający?

A do Pimenowa zapewne kiedyś jeszcze powrócę.

[06.11.2016, Villanueva La Serena, w Hiszpanii]