NAZYWANIE ŚWIATA - BIURO

Byłem szczęśliwy, bo zawsze mogłem się tym pochwalić przed kolegami. Nie każdy mógł się tym poszczycić. Jedna mama pracowała jako sprzątaczka, inna na linii produkcyjnej, jeszcze inna jedynie sezonowo, a bywały takie, co nie pracowały. Owszem, pracowały w domu, a zajmowanie się domem to też praca: ugotuj na czas, upierz, wysprzątaj mieszkanie, dopilnuj przy lekcji, zrób zakupy. Ale moja mama pracowała w biurze, takim czystym, jasno oświetlonym, przytulnym, choć nie była w nim sama, ale z koleżankami. Oczywiście w trakcie tej pracy, w trakcie tych bezustannych przeliczeń, podsumowań, szukaniu i wynajdywaniu błędów można było z koleżankami porozmawiać, czasem poplotkować, pośmiać się, wypić kawę, pogryzając ją ciasteczkami, albo też zjeść porządne drugie śniadanie. Zawsze jedna z pań w przerwie w pracy chodziła do zakładowego sklepiku i kupowała dla siebie i pozostałych świeże bułeczki, masełko, serek, wędlinę albo wędzoną makrelę. To prawda, że to śniadanie jadły panie pośpiesznie, bo gdyby trwało to zbyt długo to kierowniczka, która nie wiedzieć czemu, miała przykry nawyk otwierania drzwi do ich pokoju… kierowniczka byłaby niezadowolona. Oczywiście nie nakrzyczałaby od razu na nie, tylko później, kiedy przychodziły do niej osobiście z jakimiś papierami do podpisu, wytknęłaby im, że przedłużają sobie przerwę w pracy, tak jakby ona sobie nigdy nie przedłużała, tak jakby od początku świata była kierowniczką.

Ale jak trzeba było zostać po godzinach, to kierowniczka była na ranę przyłóż; raz mama, innym razem pani Dziunia albo Helenka… albo wszystkie trzy naraz… a co z obiadem? Jeśli wiedziały wcześniej, że zostaną aż do nocy, to zamawiały sobie obiad na stołówce. Po prostu dzwoniły, że proszą o tyle a tyle porcji i znów jedna z nich wychodziła, aby przynieść obiadek w takich śmiesznych pojemnikach, w których oddzielnie była zupka, drugie danie i kompocik. I robiły sobie panie przerwę na obiad, a jadły szybko, nawet szybciej niż to drugie śniadanie, bo chciały wrócić do domu jak najprędzej. Ale przeważnie się nie udawało, bo właśnie wtedy, po godzinach, wynajdywały najwięcej błędów i musiały jeszcze raz liczyć te słupki na maszynkach, a cieszyły się, kiedy im się wreszcie zgodzi i nie użyją czerwonego wkładu długopisu do podkreślania błędów. Było jednak tak, że cały czas wychodziły im te błędy; złościły się wtedy i zachodziły w głowę, skąd się one wzięły, skoro wystukały właściwe liczby, a elektryczna maszynka do liczenia nie może się przecież mylić. Na takie błędy najlepsza jest kawa, więc panie robiły sobie kolejną kawę, a czasami popijały nią proszki od bólu głowy, które przecież nijak się mają do poprawności wyliczanki. Bywało też tak, że jedna z pań podchodziła do drugiej i wspólnie szukały rozwiązania. Ta, która podeszła, mówiła wtedy do drugiej, sprawdź może tutaj albo tam, zajrzyj do tamtej teczki, bo może w niej się nie zgadza, a jak się tam nie zgadza, to jak ci się ma zgodzić tutaj. A tych teczek było wiele i czasami trzeba było przejrzeć wszystkie, zanim się znalazło to, czego się szukało. Zdarzało się też, że jedna z pań, która była już u kresu wytrzymałości z tym wyszukiwaniem błędów, wykrzyknęła nagle „wiedziałam”, co oznaczało, że odnalazła błąd, ale tak mi się wydaje, że gdyby naprawdę wiedziała, to by od razu zajrzała do słupków w tej właśnie teczce i nie musiałaby przeglądać wszystkich po kolei. Nie zdarzyło się jednak tak, aby po jednych godzinach udało się naprawić wszystkie błędy, tak więc panie pozostawały do ciemnej nocy następnego dnia, i następnego….

A jeśli zostaje się do późnej nocy, to zawsze był strach o mamę, czy jej się coś nie stanie podczas drogi do domu. Mama nie była wprawdzie strachliwa, ale powiedz to tatusiowi. Dochodzi dwudziesta, a on pyta się mnie, czy z nim nie pójdę po mamę, bo szkoda, aby sama szła po nocy, tym bardziej, że jest listopad i ciemno, że oko wykol. Przeważnie szedłem wtedy z tatą po mamę, a przez drogę myślałem sobie, że panie Helenka i Dziunia mają lepiej, bo mieszkają prawie przy samym zakładzie i nie muszą się niczego bać, bo mają tylko przez drogę, a samochodów o tej porze niewiele, więc nie wpadną pod nic. Z mamą było gorzej, bo mieszkaliśmy spory kawałeczek od biura i trzeba było przechodzić ścieżką pomiędzy krzakami, w których mogło straszyć. Wracaliśmy więc do domu w trójkę, a mama, chociaż zwykła mówić, że niepotrzebnie po nią wyszliśmy, bo niczego się nie boi i dałaby sobie radę sama, to chyba jednak cieszyła się, że po nią wyszliśmy, bo w końcu w troje idzie się składniej niż samemu. A już prawdziwe święto było wtedy, gdy mama oznajmiała nam, że doszła już do tego, dlaczego się jej nie zgadzało i jutro wróci do domu normalnie, po piętnastej.

A kiedy tak powiedziała, to następnego dnia, zaraz po szkole, po czternastej, uprosiłem portiera, aby mnie wpuścił do mamy. Nie przyszło to łatwo, bo portier początkowo myślał, że moja mama pracuje na produkcji, a tam dzieci się nie wpuszcza.

- Proszę pana, moja mama pracuje w biurze - powiedziałem z dumą.

[10.12.2017, La Sentinelle, Nord we Francji]