KRAJOWE ZAPISKI - PRZEDŚWIĄTECZNIE W ANGLII

A mogło się okazać, że nie uda mi się powrócić na święta.

Kiedy zajechałem po raz pierwszy do Zamudio w Kraju Basków, już po rozładunku, ustalenia były takie, że mam wykonać 3 trasy: Zamudio - Anglia (3 miejsca); Anglia - Zamudio, i w piątek przed południem Zamudio - do kraju (na pusto), co oznacza przejechanie ponad 5.500 kilometrów w sześć do siedmiu dni.

Te dwie pierwsze trasy pomiędzy Kontynentem a Wyspami należało wykonać w odpowiednim czasie; czas powrotu do kraju zależał już tylko ode mnie.

Problem zaczął się tuż przed powrotem do Hiszpanii. Przed załadunkiem w Lincoln „złapałem” drugą już podczas ostatniej trasy gumę, a że autko jechało już na „zapasie”, pozostawało liczyć na łut szczęścia i odnaleźć jakiś warsztat samochodowy, w którym skleją mi przynajmniej tę jedną oponę.

Tak się złożyło, że poczułem ulatnianie się powietrza z przedniego tym razem koła w chwili, gdy szukałem wjazdu do firmy. Zatrzymałem się u wjazdu do innej, gdzie na podwórzu jakiś młody Anglik mył akurat swoją blaszaną furgonetkę. Wysiadłem, aby zapytać się drogę do „mojej” firmy i wtedy spostrzegłem, że powietrze z koła uszło niemal do zera. Zamiast zapytania o cel podróży, zmuszony byłem zapytać się o drogę do najbliższego warsztatu samochodowego.

Anglik wskazał na górujący ponad okolicą w odległości około 2 kilometrów komin fabryczny. Tam miał się znajdować warsztat. Powolutku, na włączonych światłach awaryjnych przejechałem pod wskazane miejsce. Opuściłem auto i przeszedłem do niewielkiego biura. Tam, przed właścicielem warsztatu, młodym, poniżej trzydziestki mężczyzną, zdałem relację ze swego kłopotu. O dziwo, przystąpił natychmiast do dzieła, choć dwaj pracownicy byli zajęci naprawą dwóch aut stojących na podnośnikach. Szef sam zabrał się do naprawy mojej zapasowej, przebitej przed paroma dniami pod Oxfordem opony, a ja zdjąłem w tym czasie to drugie przebite koło. Zapytałem, ile będzie wynosić naprawa i czy mogę zapłacić kartą. W odpowiedzi usłyszałem stosunkowo śmieszną sumę za naprawę koła (10 funtów) i zadzwoniłem do firmy, aby przelano mi na kartę kasę. Kiedy opona została naprawiona, mechanik z własnej inicjatywy zaproponował mi sklejenie tej drugiej. Byłem trochę tym zaskoczony, choć oczywiście warto mieć na dalszą drogę wszystkie sprawne koła, łącznie z zapasowym. W międzyczasie okazało się, że jeden z pracowników, który dłubał coś przy stojącym na podnośniku aucie to Polak, młodzieniec przed trzydziestką, od dziesięciu lat mieszkający w Anglii. Założyłem naprawione pierwsze koło i wdałem się w rozmowę z mechanikiem - Polakiem, a kiedy szef skleił tę drugą i miałem już przystąpić do zapłaty, szef na moje zapytanie o wysokość kwoty, odpowiedział po polsku:

- Nic nie płacisz.

A nie zapłaciłem, bo dowiedziałem się, że angielski właściciel warsztatu lubi Polaków. Konsternacja z mojej strony. Rzeczywiście nie musiałem płacić i pomyślałem sobie, że ten miły gest ze strony Anglika może mieć coś wspólnego z tym, że jest on zadowolony z pracy Polaka, rodem z Podhala, którego zatrudnił w swoim warsztacie. Jak by nie było to bardzo miło usłyszeć dobrą opinię o Polakach na obczyźnie, bo przecież owo „lubienie” naszej nacji musi z czegoś wynikać. 

Tak więc dziękując stokrotnie za naprawę, wymieniliśmy z sobą życzenia świąteczne i zajechałem pod firmę.

Tam, świadomy swego opóźnienia, podbiegłem od razu do biura i poinformowałem dwie urocze panie w przedśrednim wieku, że przyjechałem właśnie z Hiszpanii i mam do zabrania jakiś towar również do Hiszpanii, do tej samej zresztą firmy w baskijskim Zamudio. Posłyszałem zachwyt owych kobiet, gdy tylko wymówiłem „Spain”.

- Ależ nie jestem Hiszpanem, jestem Polakiem, tyle że podróżuję pomiędzy Anglia a Hiszpanią - powiedziałem.

- Nie ma problemu. Polska to też ładny kraj. - usłyszałem w odpowiedzi.

Mimo wszystko pozwoliłem sobie na żart mówiąc, że jest mi przykro z tego powodu, że nie jestem Hiszpanem. Atmosfera z każdą chwilą ocieplała się i trzeba było wymienić między sobą świąteczne życzenia, a wyjeżdżając z firmy ochrzczono mnie przydomkiem „Spanishman”.

Tak oto przykra przygoda z przebitą oponą znalazła miłe zakończenie w mieście Lincoln, do którego być może jeszcze kiedyś zajadę, albowiem jest to dosyć częste miejsce załadunku i rozładunku towarów jadących do i z Zamudio.

A tak w ogóle to będę jak najmilej wspominał ten okres przedświąteczny w Anglii. W takiej firmie Rolls-Royce w Derby na porządku dziennym w przedświąteczne dni jest częstowanie kierowców cukierkami czekoladowymi i ciasteczkami.

- A cóż to? Masz urodziny? - pytam.

- Nie. Niedługo Święta i to z tej właśnie okazji.

Wydaje mi się, że ten czas przed Bożym Narodzeniem to dla Anglików jedna z okazji, aby wykazać się wobec współpracowników, znajomych, a także i osób zupełnie obcych swoją serdecznością - tak to wyczuwam. Myślę, że są to szczere uczucia i intencje Anglików, którzy także na co dzień wykazują się uprzejmością, są uczynni i pozytywnie nastawieni do ludzi… do życia.

[27.12.2017, „Dobrzelin”]