ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (869) KLUBOKAWIARNIA.

 

Stacja Komorów - klubokawiarnia

869.

Bet poruszyła temat kawiarni, a ściślej uznała, że zagadnienie dotyczące klubów i kawiarni warte jest wspomnienia; ba, nawet zasugerowała, abym skreślił jakiś tekst na jej blogu, co mogłoby być pretekstem do przedstawienia wspólnego poglądu w omawianej przez nas sprawie; rozumiem też, że chodziłoby może także o to, aby do dyskusji włączył się ktoś ze znajomych. Nadto Pani Mrówka Wędrowna, jak się sama nazywa, zwróciła uwagę, że tytuł mojego bloga ma cokolwiek wspólnego z owym tematem, którego dwa bliskie sobie człony to „klub” i „kawiarnia”. Nie mylisz się, Bet. Nieprzypadkowo nazwałem „kawiarenką” tę wirtualną przestrzeń, którą wydarłem blogowej przestrzeni made in Google.

Jaki jest inny powód, dla którego powstała kawiarenka, „inną razą”, a teraz na początek słów kilka o wspomnieniach związanych z zacnymi klubem i kawiarnią (w tym miejscu dodałbym i cukierenkę).

Na początek powiem, że nie nazwę siebie stałym, a nawet częstym gościem kawiarni w czasach, które, jako owe kawiarenki „odpłynęły”. Owóż będę tu miał na myśli zaledwie dwa miejsca (cukierenki na ten czas nie liczę) zakotwiczone w moim dzieciństwie. Pierwsza to klubokawiarnia w mojej rodzinnej miejscowości; druga zaś zlokalizowana jest w znanym przecież i, jak sądzę, kochanym przez Bet Krakowie (ciekaw jestem, czy drogą dedukcji Pani Mrówka Wędrowna odgadnie, o jaką kawiarnie mi chodzi).

Ale ruszmy w końcu z kopyta!

Swoje najpiękniejsze, dziecięce, a potem wczesno-młodzieńcze lata spędziłem w osadzie, miejscowości, której znajdowała się (i jeszcze, chwała Bogu, znajduje) cukrownia. Owe czasy tak były urządzone, że przy cukrowni znajdowały się: przychodnia zdrowia, sala przeznaczona na tańce, imprezy choinkowe i noworoczne, gdzie również wyświetlano filmy i próbowano wystawiać przedstawienia; było tam też boisko sportowe z niewielkimi trybunami, dom kultury – w nim biblioteka, sale mieszczące orkiestrę dętą oraz – na górze, znaczy się na pierwszym piętrze – klubokawiarnię – salę przestronną, ze stoliczkami, ladą, za którą pani lub pan sprzedawali herbatę, kawę, „płynny owoc” – niegazowany, najczęściej jabłkowy lub jabłkowo-miętowy napój o znakomitym smaku. Oferowano tak także ciasteczka i lody, także codzienną i tygodniową prasę; na tygodniki typu „Przekrój”, „Panorama” czy „Dookoła świata” można było składać zamówienia. Użyczano w mojej klubokawiarni wszelkiego rodzaju gry planszowe dla dzieci i dorosłych, tudzież powodzeniem cieszyły się karty. Dorośli grali w brydża lub w szachy. Przychodziło się do klubokawiarni w każdy dzień tygodnia, a niektórzy ze stałych bywalców zachodzili tutaj także w czasie rozgrywek piłkarskich, seniorów i juniorów, albowiem z okien klubokawiarenki widać było boisko piłkarskie oraz że można było wyjść na taras.

Przychodziłem w to miejsce głównie z mamą, choć zdarzało się, że i z tatą, choć ojciec – miłośnik wędkarstwa, często spędzał czas nad stojącą wodą licznych stawów. Dzisiaj, po latach, śmiało mogę powiedzieć, że ukulturalniałem się w tej klubokawiarni, czytając przeznaczone dla mojego wieku tygodniki, popijając jabłkowy napój, spożywając ciasteczka; czasami grałem z mamą w chińczyka lub w warcaby czasem też do naszego stolika przysiadały się znajome mamy – wtedy przysłuchiwałem się rozmowom prowadzonym wokół mnie lub też zagłębiałem się w lekturze „Świerszczyka” lub „Płomyczka”, a żegnając się z klubokawiarnią zahaczaliśmy jeszcze o bibliotekę, aby wypożyczyć coś do poczytania.

Tak było… a jak jest???

Nie ma niczego z tego, co wymieniłem. Nie ma nawet boiska. Nie ma drużyny sportowej, ani całego obiektu (sprzedany); nie ma przychodni, sali taneczno-kinowej, nie ma też domków wczasowych nad jeziorem, gdzie jeździło się na wakacje w lecie. Mamy natomiast wolność, radosnego prezydenta, mieliśmy od groma premierów i posłów… ale klubokawiarni nie ma.

Istotą i zasadą obowiązującą w niniejszym kawiarnianym blogu jest to, że cokolwiek w nim piszę jest do wzięcia za darmochę. Wszelkie prawa własności co do zamieszczanych w kawiarence treści z chwilą pojawienia się na tym moim blogu, przechodzą na czytających, a zatem, Bet, możesz korzystać z ukazanych treści do woli, nie podając nawet informacji o tym, kto jest autorem tego i wszystkich pozostałych wpisów.

[13.03.2023, Toruń]