FEDON [ok. r. 400 p. n. e.]
Fedon z Elidy, z rodu arystokratycznego, po upadku swego miasta rodzinnego dostał się do niewoli i musiał pełnić obowiązki odźwiernego w domu rozpusty. Po zamknięciu drzwi wymykał się stamtąd, by brać udział w rozmowach Sokratesa. Trwało to tak długo, póki Sokratesowi nie udało się skłonie Alkibiadesa (czy też Kritona) do wykupienia młodzieńca z niewoli. Odtąd Fedon swobodnie mógł zajmować się filozofią. Hieronim w piśmie „O powstrzymywaniu się od wydawania sądów” pisze o nim z pogardą i nazywa go niewolnikiem.
Jako dzieła Fedona wymieniane są dialogi: Nikias (którego autentyczność jest wątpliwa); Medios (uważany też za dzieło Aischinesa lub Polyainosa); Antimachos albo O starcu (którego autorstwo jest również niepewne),
Po śmierci Fedona założoną przez niego szkołą filozoficzną kierował Pleistanos z Elidy, a w następnym pokoleniu Menedemos z Eretrii i Asklepiades z Fliuntu — którzy obaj byli przedtem uczniami Stilpona. Szkoła początkowo nazywała się szkołą elejską, potem zaś — odkąd na jej czele stanął Menedemos — eretrejskąl
[25.04.2025, Toruń]
Odźwierny w domu rozpusty, praca niezbyt ciężka, więc mógł biegać na wykłady!
OdpowiedzUsuńjotka