Vincent Willem van Gogh (30 marca 1853 - 29 lipca 1890) był malarzem holenderskim reprezentującym postimpresjonizm. Był malarzem płodnym – stworzył w przeciągu dziesięciolecia około 2100 dzieł sztuki. Obejmują one pejzaże, martwe natury, portrety i autoportrety. Charakteryzują się odważnymi kolorami oraz dramatycznymi, impulsywnymi i ekspresyjnymi pociągnięciami pędzla, co przyczyniło się do powstania podstaw sztuki współczesnej.
Urodzony w rodzinie z wyższej klasy średniej, Van Gogh rysował jako dziecko i był poważnym, cichym i zamyślonym chłopcem. Jako młody człowiek pracował jako handlarz dziełami sztuki, często podróżując, ale po przeniesieniu do Londynu popadł w depresję. Zwrócił się ku religii i spędził czas jako misjonarz protestancki w południowej Belgii. Nie cieszył się dobrym stanem stanie zdrowia i był samotnikiem, zanim zajął się malarstwem Jego młodszy brat Theo wspierał go finansowo i obaj prowadzili długą korespondencję listowną. Jego wczesne prace, głównie martwe natury i przedstawienia robotników chłopskich, zawierają niewiele śladów żywego koloru, który wyróżniał jego późniejsze prace. W 1886 przeniósł się do Paryża, gdzie poznał członków awangardy, m.in. Emila Bernarda i Paula Gauguina. W miarę rozwoju swojej twórczości stworzył nowe podejście do martwych natur i lokalnych krajobrazów. Jego obrazy stały się jaśniejsze, gdy rozwinął styl, który w pełni zrealizował podczas pobytu w Arles na południu Francji w 1888 roku. W tym okresie poszerzył swoją tematykę o serie drzew oliwnych, pól pszenicy i słoneczników.
Van Gogh cierpiał na epizody psychotyczne i urojenia, i chociaż martwił się o swoją stabilność psychiczną, często zaniedbywał zdrowie fizyczne, nie jadł właściwie i dużo pił. Jego przyjaźń z Gauguinem zakończyła się awanturą, po której Van Gogh w złości odciął sobie brzytwą kawałek lewego ucha. Spędził potem czas w szpitalach psychiatrycznych, w m.in. w Saint-Rémy. Po wypisaniu się ze szpitala i przeprowadzce do Auberge Ravoux w Auvers-sur-Oise pod Paryżem trafił pod opiekę lekarza homeopaty Paula Gacheta. Jego depresja trwała nadal i 27 lipca 1890 roku Van Gogh strzelił sobie z rewolweru w klatkę piersiową. Zmarł w wyniku odniesionych obrażeń dwa dni później.
Van Goghowi nie powiodło się za życia i został uznany za szaleńca i porażkę. Stał się sławny po swoim samobójstwie,
1. Trzy słoneczniki w wazonie, Arles, sierpień 1888
2. Martwa natura: wazon z pięcioma słonecznikami, Arles, sierpień 1888
3. Martwa natura: wazon z piętnastoma słonecznikami, Arles, sierpień 1888
4. Martwa natura: wazon z dwunastoma słonecznikami, Arles, sierpień 1888
5. Martwa natura: wazon z piętnastoma słonecznikami, Arles, styczeń 1889
6. Martwa natura: wazon z piętnastoma słonecznikami, Arles, styczeń 1889
7. Martwa natura: wazon z dwunastoma słonecznikami, Arles, styczeń 1889
8. Dwa ścięte słoneczniki (II - wersja), Paryż, sierpień-wrzesień 1887
Słoneczniki tego malarza są słynne i podziwiane, przyznam, że aż tak się nimi nie zachwycam...
OdpowiedzUsuń