Minął czas

Radca Krach rozgościł się wygodnie w fotelu.

- Ile to czasu minęło, a przecież, jakby wczoraj - mówi oblizując dyskretnie śmietankę z kawy, jeszcze ciepłą, słodką słodyczą mleka, którego zapach zawsze się pamięta - nie żałujesz?

- Stanowczo za krótka ta noc na danie odpowiedzi - Adam, swoim zwyczajem, w koryto Meandera wpada po kolana, unurzon po kostki  w  błocie, skąd wyrwać się trudno, ani szybko lub wręcz wcale. - Wielu rzeczy żałuję serdecznie. Żałuję, że nie wykorzystałem wszystkich możliwości. 

- Nawet nie wiesz, jak bardzo cię rozumiem. Sprawiedliwy twój żal, choć pustki po sobie nie zostawisz. Ileż to razy ucieszyłem swoje serce w twojej kawiarni na rogu Podmiejskiej i Cichej. Pamiętasz nasze z doktorem Koteńką rozmowy, a przedstawienia...?

- Przyjacielu, ty musisz przecież wiedzieć, że całe to moje przedsięwzięcie, potem nasze wspólne, to ostatnie wołanie, ostatnie moje życzenie przed nieuchronnym końcem pewnej historii, w którą bezwiednie wpadłem. Życia nie odmienisz, nie zwrócisz w biegu, w tej samej wdzie nie zanurzysz stóp zmęczonych. Ono trwać będzie także wtedy, kiedy mnie zabraknie.

- I mnie także, i naszych przyjaciół. Co tu jest do odkrywania? 

- Żal patrzeć, jak przez dłonie, choć z zwartym uścisku złączone, przecieka woda życia i nie jesteś mocen tego naprawić.

- Może i żal, choć wspomnienia potrafią uratować straceńca przed niewolą codzienności, Adamie.

- A mnie się wydaje, że każdy człowiek ma swój czas i miejsce. Powinien zatem korzystać z danego mu czasu, kiedy jest jemu potrzebny i nawzajem. Kiedy czas ten mija bezpowrotnie, a przecież obserujesz go, widzisz wyraźne znaki i symptomy przemijania, czlowiek powinien usunąć się w cień.

- Czyżby dopadła ciebie ta schizma wykluczenia?

- Mój czas już minął.

Kolejna kawa, którą wypili smakowała zbyt gorzko, aby nie wspomóc jej szklaneczką whisky, choć pora na alkohol była nieodpowiednia.