Czyż nie umiera mędrzec tak samo jak i głupiec?

(...)

Dokonałem wielkich dzieł:

zbudowałem sobie domy,

zasadziłem sobie winnice,

założyłem ogrody i parki

i nasadziłem w nich wszelkich drzew owocowych.

Urządziłem sobie zbiorniki na wodę,

by nią nawadniać gaj bogaty w drzewa.

Nabyłem niewolników i niewolnice

i miałem niewolników urodzonych w domu.

Posiadałem też wielkie stada bydła i owiec,

większe niż wszyscy, co byli przede mną w Jeruzalem 

(…)

czyż nie umiera mędrzec tak samo jak i głupiec?

Toteż znienawidziłem życie,

gdyż przykre mi były wszystkie sprawy,

jakie się dzieją pod słońcem;

bo wszystko marność i pogoń za wiatrem.

Znienawidziłem też wszelki swój dorobek,

jaki nabyłem z trudem pod słońcem,

a który zostawię człowiekowi,

co przyjdzie po mnie. (…)*

Wyjątki z Koheleta przerażają prawdą o świecie, jakkolwiek niosą z sobą religijne przesłanie. Z tego punktu widzenia pesymizm przemyśleń Eklezjastesa nie jest pesymizmem sensu stricto, albowiem egzystencja ludzka zależy od Boga i całość spraw ziemskich od niego zależy, także ból i cierpienie.

Tym niemniej trudno by było pogodzić się z tym, aby nawet człowiek nikłej wiary, agnostyk, czy ateista mógł przejść obojętnie wobec mądrości zawartych w Księdze.

A są w Księdze takie miejsca, które łacno przypisać wielu biografiom, także mojej?

*[Kohelet 2. - fragmenty]