Gęba za murami a tam diabły baraszkują

Gęba, a jakże, dyspensę na wyjście poza mury dostała. Pierwszym powodem było sprzedanie lipcowego miodu, który zebrały braciszków pszczoły przeszłego roku, tudzież ziołowej nalewki, zwanego dla zmylenia targowych mundurowników Likarstwem Ziołowym Brata Leonarda. Gęba i braciszek Andrzej dosiedli ukraińskich, ciężko pod stopą dyszących rowerków wyposażonych w druciane krateczki, gdzie pomieszczono specyjały.

Sama sprzedaż udatnie wypadła, pewno z tej przyczyny, że ode Świąt Bożego Narodzenia braciszkowie po raz pierwszy na targu się zjawili, a ludkowie spragnione przecież miodku, a najbardziej likarstwa, które pono na męsko-damskie materie skutkuje poprawą stosunków nie byle jakich.

Aliści opowieść nasza nie o targowaniu dzisiaj będzie a o inszej sprawie.

Ledwie poza eremowe mury Gęba wychynęła, zechciał traf i pod pazuchą skryta komórka sieciowy sygnał odebrała. Jak sygnał nielichy, to i o pozabożym świecie dowiedzieć się łacniej. Tedy gdy braciszek Andrzej przycupnął na ławeczce dla odpoczynku, radując twarz bladą słonecznym promieniem, Gęba rozmaitych wieści się wywiedziała.

Otóż i doczekał się nasz pan artysta aktor Olbrychski. Onże, pierona, roli nie douczywszy się swojej, gierki w ruskim spektaklu odmówił, się wypiął, tłomacząc, że za Putina prezydenta nie chce być brany. I te obawy prawdziwe, bo oba śtraśnie wysportowane są. Terozki ruskie anty-sankcyje wprowadzają i gadają, że żadnego salcesonu ani innej golonki od nas nie będą brali. Stanęło więc na tym, że kultura w naszych farmerów gardłach świnią stanie.

Ale tak po prawdzie, to rzecz tak się z tymi wieprzkami miała, że razu pewnego, po hokejowym meczu, przysiadnęli na ławce kar panowie prezydenci Putin i Łukaszenka i umyślili sobie, że wartałoby Polaczkom w liesu jaką świnię podłożyć. Sprowadzili zatem z instytuta karmę podtrutą jakowąś afrykańską cholerą, podebrali ze z zoologicznego ogroda dwa paradne odyńce; te nażarły się, popiły maślanki i tak obżarte panowie prezydenty ułapili we w kajdaniarską niewolę. Po uczynieniu tegoż pan Łukaszenka z panem Putinem poszły w las jak ogary, ciągnąc na łańcuchu oba grube zwierza. Puszczę Bialowieszczńską przeszły i w młodym zagajniku, wedle pola oziminy wolność dziczkom zwróciły. Te jednak z sił opadły, a w końcu na tamtejszy świat zeszły chorobą śtraśliwą tknięte.

Kiedy pan minister od dopłat rolniczych się zwiedział o sprawie, zarozki numery wyklepał do Brukseli. – Kuledzy, po onym nieszczęściu, co nas dopadło – rzekł pan minister na zakończenie – upominamy się o pomoc, zwłaszcza że sami bez chłostania przyznaliśmy się do tego, że wrogie odyńce zległy w naszych puszczach ode afrykańskiej zarazy.

Na takie dictum odezwały się dwa ministry od dopłat ze z Danii i Niemiec. Oba jednym barytonem zagrzmieli:

- Ministruniu, a weź no namaluj se uśmiecha na twarzy, albowiem wy teraz tam w Polszcze to demokracyi awangarda. Popilnuj se chłopie z panem premijerem i tym od zagranicznych rubieży Majdanu, coby ci barykad nie podwędzili, abo korupcją ich nie przeżarli. A my se, chłopie, pohandlujemy oba świniną i innym mięchem. Jak tylko się okaże, że biznes się udaje, dostaniecie dozwoleństwo stemplowania półtuszek, a wykluczyć nie można toże jajek.

A jaka piękna reakcyja pana premiera i pana od zagranicznych materii się we w gazetach, telewizorach, radiach i  sieciach pojawiła. Rzeczą oni, że zaciężne natowskie brygady nada zaprosić ku nam – ludków  tam około tysiąca, jakiejsi samolioty, tanki i tarczowe wyrzutnie rakietów, co by się ich Północna Korea a Iran strachały. Kiedy tak się stanie, hamerykańskim bratom-kamratom nie tylko akomodecyję i opierunek dać trzeba, ale i źryć by wypadało dawać. Dla tej przyczyny świniną, przed którą ruskie się wzbraniają, należy wykarmić brygady obie, tudzież do Hameryki trzeba paczki ze z żywnością szynkową a krakowska suchą słać. Niech se braty pojedzą, a nam niech ostawią jeszcze Ałaksa – no… takiego samoliota wczesnego śpiegowania, coby nam wykrył, ile to tonów wieprzowiny, jabłek i innych cielaków Duńczyki i Germańce do ruskich i białoruskich kontenerują, kiedy my na Majdanie dzierżnym honorową straż.

Na tę ślachetną intencyję Gęba guziczek wyłączenia moblilka wcisnęła, chlasnęła delikatnie po łbie braciszka Andrzeja i tak powiedziała:

- Habitowy bracie Andrzeju, na nas pora. Miałeś braciszku rację, że za murem jeno diabłów baraszkowanie się. Jedziem do dom.

To uczyniwszy, oba zakonniki, potrząsnęły mieszkiem, na rowery siadły, pedały nacisnęli i na skośkę ku eremowi pomknęli.