Tadeusz Różewicz żyje

Właściwie to starego pisarza nie ma wcale. Jest Wielki Poeta. Na tym blogu, póki los w kawiarence skrzesanych słów nie każe kończyć, Wielki Poeta zostanie i będzie żywym, nie ożywionym.

Jeśli się moje, pożal się Panie Boże, "pisarstwo", ma w sobie mizerne ziarenko prawdy, jeśli te moje bajania od rzeczy, lecz od serca zarazem, cokolwiek pod mikroskopem świata znaczą, to największym w tej materii podejrzanym o sprawstwo jest Tadeusz Różewicz.

On to mnie wychował swoim prostym a dosadnym słowem. On - przyjaciel ludzkości zwykłej, szarej, pospolicie godnej i uczłowieczonej. Skromny, stroniący od fałszywych pokus życia, a genialny w myśli na papier przelewanej. Mistrz bialego wiersza i kompozycji, pochylający się nad każdym istnieniem ludzkim; przyjaciel ludzi starych, niepozornych, potrafiący wyrwać słowem z ich wnętrza nie tylko poezję ale też miłość do ludzi. Operujący słowem - obrazem tak oczywistym, że aż prawdziwym do bólu.

Wielki Poeta, jak go nazwał Stanisław Grochowiak - "głowa komety a reszta to ogon" do dni swych ostatnich rozmawiał w swoich wierszach i poematach z całym ożywionym i nieożywionym światem, brał się za bary z poezją, całą mocą pragnął odkryć uzasadnienie dla swojego życia, które obdarzyło go mocą słów, silnią poezji. 

Niniejszym kategorycznie zaprzeczam śmierci Wielkiego Poety.

Panie Tadeuszu, jeszcze nie raz porozmawiamy sobie przy lampce czerwonego wina... pozbieram z Panem jagody w lesie... 

W środku życia 

Po końcu świata 

po śmierci 

znalazłem się w środku życia 

stwarzałem siebie 

budowałem życie 

ludzi zwierzęta krajobrazy 

to jest stół mówiłem 

to jest stół 

na stole leży chleb nóż 

nóż służy do krajania chleba 

chlebem karmią się ludzie 

człowieka trzeba kochać 

uczyłem się w nocy i w dzień 

co trzeba kochać 

odpowiadałem człowieka 

to jest okno mówiłem 

to jest okno 

za oknem jest ogród 

w ogrodzie widzę jabłonkę 

jabłonka kwitnie 

kwiaty opadają 

zawiązują się owoce 

dojrzewają 

mój ojciec zrywa jabłko 

ten człowiek który zrywa jabłko 

to mój ojciec 

siedziałem na progu domu 

ta staruszka która 

ciągnie na powrozie kozę 

jest potrzebniejsza 

i cenniejsza 

niż siedem cudów świata 

kto myśli i czuje 

że ona jest niepotrzebna 

ten jest ludobójcą 

to jest człowiek 

to jest drzewo to jest chleb 

ludzie karmią się aby żyć 

powtarzałem sobie 

życie ludzkie jest ważne 

życie ludzkie ma wielką wagą 

wartość życia 

przewyższa wartość wszystkich przedmiotów 

które stworzył człowiek 

człowiek jest wielkim skarbem 

powtarzałem uparcie 

to jest woda mówiłem 

gładziłem ręką fale 

i rozmawiałem z rzeką 

wodo mówiłem 

dobra wodo 

to ja jestem 

człowiek mówił do wody 

mówił do księżyca 

do kwiatów deszczu 

mówił do ziemi 

do ptaków 

do nieba 

milczało niebo 

milczała ziemia 

jeśli usłyszał głos 

który płynął 

z ziemi wody i nieba 

to był głos drugiego człowieka

 Tadeusz Różewicz