SZTUKA - ANDRE DERAIN - POSTIMPRESJONIZM - FOWIZM - NEOKLASYCYZM

 

    André Derain urodził się 17 czerwca 1880 roku w Chatou pod Paryżem. Swoją edukację rozpoczął od uczęszczania na zajęcia z malarstwa pod kierunkiem francuskiego symbolisty, Eugène Carrièrew. W szkole zaprzyjaźnił się Z Henryk Matissem. w 1900 roku poznał Maurycego de Vlamincka, z którym później dzielił pracownię. Ta trójka często malowała razem i odegrała kluczową rolę w wzajemnym rozwoju artystycznym.

    Derain spędził lato 1905 roku z Matisse’em w Collioure, małej wiosce na południu Francji. Był to okres przełomowy dla artysty: zgłębiał techniki impresjonizmu i postimpresjonizmu, tworząc takie obrazy jak „Góry w Collioure” (1905) i „Łodzie Collioure” (1905). Krajobrazy te łączyły impresjonistyczny temat z techniką dywizjonistyczną i odważną paletą kolorów Gauguina. Derain pokazał wiele swoich nowych obrazów na wystawie Salon d'Automne (Salon Jesienny) w 1905 roku. Kolejne jego dzieła wyznaczają początek fowizmu, kierunku w malarstwie, którego cechą była żywiołowość, niepohamowana energia, czasami zaskakiwały one szokiem i niepokojem.

    Podczas trzech wizyt w Londynie (od marca 1906 do lutego 1907) Derain namalował niektóre ze swoich najbardziej znanych obrazów, takich jak: „Most Charing Cross” w Londynie(1906) i „Basen Londynu” (1906). W kolejnych latach styl Deraina był eklektyczny, a jego innowacyjność wynikała z umiejętności łączenia różnych źródeł inspiracji. Na przykład w obrazie „Taniec” (1906) połączył wpływy Paula Gauguina, rzeźby romańskiej i sztuki wschodnioazjatyckiej. Szeroki wachlarz wpływów i odniesień Deraina związany był z jego zamiłowaniem do galerii i muzeów – bywał we francuskich muzeach i doskonale znał ich zbiory. Od 1907 roku największy wpływ na Deraina wywarł Paul Cézanne. W 1908 roku zerwał z fowizmem, skupiając się na kątowych formach wzorowanych na Cézannie i bardziej stonowanej palecie barw.

    Wraz z wybuchem I wojny światowej Derain został zmobilizowany do służby wojskowej i aż do zwolnienia w 1919 r. miał niewielkie możliwości malowania. Po powrocie Derain zaczął zastanawiać się nad twórczością Starych Mistrzów i wysunął się na przywódcę odnowionego klasycyzmu. W „Madame Derain w białej chuście” (ok. 1919-1920) Derain przejął elementy kompozycyjne i stylistyczne ze sztuki wczesnego włoskiego renesansu. Derain uważał, że sztuka powinna „wyrównywać czas”, co oznacza, że ​​wszelka wielka sztuka, niezależnie od jej powierzchownej formy, zajmuje się uniwersalnymi prawdami, które kształtują ludzkie doświadczenie. Styl Deraina pozostał niezmienny aż do jego śmierci w 1954 roku.

1. ESTAQUE

2. MOST CHARING CROSS

3. ŁODZIE W COLLIOURE

4. TANIEC

5. MADAM DERAIN W BIAŁEJ CHUŚCIE

6. AKT KOBIECY PRZED ZIELONYM ZAWIESZENIEM

7. POLOWANIE NA JELENIE

8. ARLEKIN I PIERROT

9. KRAJOBRAZ

[13.01.2024, Toruń]