WÓZEK

- Popatrz jak ludzie mokną - powiedział.

Chmura deszczu odbiła się od trotuaru. Za oknem poczerniało, a w sali światło rozbłysnęło o ton wyżej.

- Zadziałały czujniki - wyjaśnił. - Są ustawione na określony poziom zacienienia i kiedy…

- A jeśli wyproszą mnie? - zapytała.

- Nie zrobią tego. Podejdę do niego i powiadomię go.

Kelner stoi przy sąsiednim stoliku. Wystarczyło wstać i wykonać parę kroków. Krótka rozmowa. Kelner jest w średnim wieku. Kiwa głową. Akceptuje. Wydaje się, że jego wąskie usta rozchylają się w delikatnym uśmiechu.

Powraca do stolika i siada przy niej.

- Widzisz? Mówiłem, że wszystko będzie w porządku.

Kobieta odwraca się na krześle w stronę ściany przy oknie i wydobywa dziecko z pluszowej miękkości wózka. Trzyma je stabilnie w prawej ręce; lewą odkrywa pierś.

- To dziwne, że nie płacze - mówi do niej, spoglądając na niemowlę, które instynktownie małym, perkatym noskiem szuka sutka, mając zamknięte oczy.

- Nauczyło się jeść przez sen - odzywa się matka. - Nie wiem, czy jest to normalne i zdrowe, ale przeważnie tak właśnie robi. Potem śpi dalej. A tyle się mówi, że niemowlęta w tym wieku płaczą z byle powodu.

Znalazło sutek i wczepiło się weń nabrzmiałymi wargami. Jedna dłoń maluszki dotykała nasady piersi matki.

Zerkał na nią, to znów obserwował, jak ogromne krople deszczu tłuką w zmatowiałą szybę najbliższego okna. Jakaś para wtoczyła się przez drzwi wejściowe do restauracji. Ociekają deszczem.

Matka skupiona na karmieniu z każdą chwilą czuła się swobodniej. Kelner w średnim wieku jeszcze nie podszedł do stolika, przy którym siedział on i kobieta. Dopiero kiedy matka zakryła pierś i ułożyła córeczkę na brzuszku, kelner wykonał kilka kroków w ich stronę.

- Mogę już podać pierwsze danie - stwierdził.

- Tak, bardzo proszę - odparł i zanim tamten przyniósł dwa talerze pomidorowej zupy, dziecko leżało już w wózku.

Jedli w milczeniu. Ona zdecydowanie bardziej łapczywie od niego, aż nawet się zastanowiła nad tym, dlaczego je tak szybko. Mimo to, on zjadł pierwszy i przyglądał się jej apetytowi z uśmiechem.

- No co? Byłam głodna - powiedziała ocierając usta białą chusteczką. - A to co takiego? - zapytała, kiedy kelner w średnim wieku powrócił z drugim daniem, a przyniósł też kawę dla niego i jakiś ciepły mleczny napój dla niej.

- Bawarka - powiedział bez zastanowienia. - Karmisz przecież.

- Fuj… nigdy tego nie piłam, choć słyszałam, że tą mdłą herbatą z mlekiem poi się kobiety w ciąży. Na samo połączenie tych dwu smaków niedobrze mi się robi.

- Porozmawiamy o tym, jak zjesz.

Jedli wątróbkę z ziemniakami, marchewką i surówką z białej kapusty.

Deszcz nie przestawał i spływał wartkim strumieniem z szyb.

- Wiesz, że chciałam ją usunąć? - przypomniała.

- Tak, rozmawialiśmy już o tym.

- A potem chciałam ją oddać. A wiesz, dlaczego nie usunęłam? Bałam się zabiegu. Nawet wtedy o niej nie pomyślałam.

- Mówiłaś już o tym.

- Wiesz, że byłam bliska oddania jej? Nawet wtedy, gdy z tobą rozmawiałam, myślałam o tym. I wtedy odpaliłeś z tym… no wiesz. Pamiętał każde słowo z tamtej rozmowy. Tania knajpa na Podzamczu. Wszedł właściwie tylko po to, aby napić się piwa. Wtedy nie padał deszcz i było przeraźliwie gorąco. Niemal zawadził nogą o wózek postawiony tuż przy wejściu. Zajrzał do środka. Mała spała tak jak dzisiaj. Kobieta kończyła właśnie jeść.

Przysiadł się do niej i pijąc piwo spoglądał w jej wilgotne od upału oczy. Zamienił z nią kilka słów. Skrzywiła się, kiedy napomknął o ojcu dziecka. Powiedziała wtedy, że musi chyba oddać dziecko… nie, nie wyraziła się w ten sposób. - Oddam dziecko - powiedziała.

- Sprowokowałaś mnie tym, co powiedziałaś.

- Nie chciałam tego. Miałam wszystkiego dość, a ty wtedy… nawet teraz uważam, że zachowałeś się idiotycznie.

- To było tydzień temu. Dałem ci siedem dni do namysłu. Dzisiaj jest ten ostatni - przypomniał.

- To bez sensu - wykrztusiła z siebie, a wtedy kelner w średnim wieku podszedł kolejny raz do jego stolika i postawił przed nimi pucharki wypełnione lodami.

- Co mianowicie jest bez sensu? - zapytał.

- Tak jakbyś o tym nie wiedział. Nie prosiłam cię o lody.

- Tutaj zawsze mieli dobre lody. Chciałem spróbować. Co jest bez sensu?

- Powiedziałeś, że z dwojga złego, to lepiej by było, abym za ciebie wyszła.

Patrzyła teraz w okno. Przejaśniło się.

- To logiczne. Nie musiałabyś jej oddawać nikomu.

- A ty to zawsze myślisz logicznie?

- Staram się.

- Przecież ty mnie kompletnie nie znasz.

- Ani ty mnie.

- I wziąłbyś mnie z litości?

Siedzieli już długo w tej restauracji na nowym mieście. Ludzie przychodzili i wychodzili. Kelner co jakiś czas spoglądał w ich stronę. Za każdym razem, gdy jego wzrok spotkał się ze wzrokiem mężczyzny, kiwał dobrodusznie głową, jakby w ten sposób chciał tych oboje powiadomić, że mogą tu siedzieć aż do późnego wieczora.

- Nie z litości. Wyobraziłem sobie, że mógłbym cię utrzymać z dzieckiem, a ty mogłabyś w końcu wymówić babie ten pokój, w którym się gnieździsz.

- Jesteś wielkoduszny.

- Mów co chcesz, ale to chyba lepsze rozwiązanie niż oddawać dziecko.

Przeniosła wzrok na śpiącą w wózku dziewczynkę.

- Przemyślałam to.

- Bardzo się cieszę.

- Przemyślałam to i nikomu jej nie oddam.

- To bardzo dobrze.

- Ale twój pomysł uważam za idiotyczny. Ile ty masz lat?

Odpowiedział

- Prawie piętnaście lat starszy jesteś ode mnie.

- Przeraża cię to?

- Mnie nie. Ale poszukałbyś sobie kogoś w twoim wieku. Jestem młodsza i mam pstro w głowie i na pewno bym cię zdradzała, proszę pana.

- Jesteś tego pewna?

- Oczywiście. Młode siksy często wybierają dużo starszych od siebie, aby móc zaszaleć z innymi.

- Nie jesteś siksą. Jedz lody. Rozpuszczają się.

Pierwszy promień popołudniowego słońca wtargnął do sali. Dziecko oddychało rytmicznie, bezgłośnie.

- Nie miej mi tego za złe… - zawahała się - ale ja cię w ogóle nie rozumiem. Co z wami jest? Jeden robi mi, to co zrobił i puszcza kantem, a drugi…

- … a drugi siedzi tutaj z tobą i pyta się, czy się zdecydowałaś. Miałaś tydzień.

- To chyba sen. Jak ty mnie w ogóle traktujesz? Widzę cię drugi raz w życiu i żądasz ode mnie natychmiastowej decyzji.

- Miałaś cały tydzień.

Przez chwilę objęła dłońmi twarz, chowając przed nim swoje oczy.

- Nie podobasz mi się, wiesz?

- Nie zdziwiłbym się, gdyby tak było.

Usłyszeli nagły płacz dziecka. Zaczęło się wiercić w wózeczku. Kobieta schyliła się i podniosła małą. Zapach mówił wszystko.

- Jest tam… z boku wózka. Możesz mi podać?

Wydobył z kieszeni zawiniętą w folię papierową pieluchę.

- Pomogę ci - powiedział.

- Zostań. To sprawa moja i Agnieszki.

Przeszła z dzieckiem w ramionach w stronę toalety, której lokalizację wskazał jej kelner w średnim wieku.

Dokończył jedzenie lodów, a jaskrawe promienie słońca padały mu prosto w oczy.

Wróciła po pięciu minutach. Dziecko gaworzyło pogodnie i pozwoliło się położyć do wózka, kiedy matka wcisnęła w jego pulchniutką dłoń grzechotkę w kształcie globusa. Mała kopała nóżkami, energicznie potrząsała grzechotką, aby w końcu przytknąć ją do swej buzi. Kobieta delikatnie poruszała koszem wózka. 

Nagle poczuł na sobie jej wzrok. Spojrzał na nią.

- To gdzie ty człowieku mieszkasz? - zapytała.

Mężczyzna uniósł dłoń, a kelner w średnim wieku tak jakby na to czekał i po chwili zjawił się z rachunkiem.

- Bardzo dobrze pani robi - zwrócił się do kobiety. - Bardzo dobrze.

Podziękowała mu spojrzeniem, a kiedy wyszli z lokalu, oddała wózek w ręce mężczyzny.

- No to teraz musisz się wczuwać w nową rolę - powiedziała.

[11/12.10.2016, Dobrzelin]