POEZJA (58) JULIAN TUWIM - NASZA MĄDROŚĆ

JULIAN TUWIM - NASZA MĄDROŚĆ

Jakże ja cię będę uczył tej mądrości?

Myśmy ludzie cisi, myśmy ludzie prości.

Myśmy ludzie prości, ludzie nieuczeni,

Słowem-ogniem wszczęci, słowem-ogniem chrzczeni.

Splotem słów chwytamy tajnię w śpiewnym rymie,

U nas kwiatu — słońce, słońcu — kwiat na imię.

Lecz w tej naszej mowie, w tym przedziwnym dziwie,

Świat się tak nazywa, jakim jest prawdziwie.

Bez ksiąg i bez nauk, lecz w zadumie niemej,

My jedyni jeszcze coś-niecoś tu wiemy:

O tych chwilach nocnych, co w bezkresy biegą,

Gdy widzimy cienie nie wiadomo czego.

Zawsześmy na ziemi jednakowo młodzi,

U nas po ogrodzie jasny Zwiastun chodzi.

I do samej śmierci oddajem w pokorze

Bogu co cesarskie i Bogu co boże.

[25.02.2024, Toruń]