Z ODDALI (7) PIERWSZOMAJOWE PORZĄDKI

A/ PIERWSZOMAJOWE PORZĄDKI

Druga w nocy. Jeszcze pada. Plus cztery. Skończyłem „Bidula”. Może teraz Szczypiorski?

Wczoraj przed dziesiątą wieczorem zadzwonił do mnie kierowca z firmy - też Andrzej. Stoi pod Wersalem, jakieś dwadzieścia kilometrów ode mnie. Zaproponował wspólne wejście na „Wieżę”. Jutro. Jutro to znaczy dzisiaj, pierwszego maja Francja nie pracuje i nie będzie kursu, tak jak myślałem. Postoimy gdzieś wspólnie na parkingu, tak mówi. Ma polskie piwo. 

Piwa może i bym się napił, ale nie mam ochoty ani na wspólny parking (tu na strefie jest cisza i spokój), ani na Wieżę (bezsensownie oglądać Paryż przy takiej pogodzie, jeśli w ogóle będzie dostępna dla zwiedzających, bo wiem, że podczas silnego wiatru turystom wolno wchodzić jedynie na niższe pokłady).

Poza tym piszę i czytam, a ponieważ wiem, że kursu nie będzie, pozwalam sobie na zarwanie nocy. Lubię spać w dzień.

B/

Z „Bidula” przytoczę za Maślanką pewną perską przypowieść, która mi się spodobała. Nadałem jej tytuł: „Wszystkich nie zadowolisz”.

„Pewnego dnia ojciec z synem wybrali się na targ do miasta. Ojciec wsiadł na osła, a syn szedł obok niego. Szli przez pustynię. Gdy weszli do miasta, słyszeli, jak ludzie mówili:

- Patrzcie, jaki ojciec? Syn idzie, a on jedzie sobie na ośle.

Ojciec zsiadł z osła i na osła wsiadł syn. I wtedy słyszeli, jak inni ludzie mówili:

- Patrzcie, jaki syn? Ojciec idzie, a syn jedzie sobie na ośle.

Wtedy syn zszedł z osła i prowadził go za sobą. I zobaczyli to inni ludzie i powiedzieli:

- Patrzcie, jacy głupcy? Mają osła i nie jadą na nim, tylko prowadzą go za sobą. 

Wtedy ojciec z synem wzięli osła i zaczęli go nieść. Zobaczyli to inni ludzie i powiedzieli:

- Patrzcie, jacy głupcy? Mają osła i nie jadą na nim, tylko go niosą.

Ojciec z synem postawili osła na ziemi, po czym wsiedli na niego razem i ruszyli. Zobaczyli to obrońcy praw zwierząt i powiedzieli:

- Co za głupcy? We dwóch jadą na ośle. Zamęczą osła. Trzeba coś zrobić, aby pomóc temu biednemu zwierzęciu.”

C/

Problemy z łączami wifi w moim laptopie prawdopodobnie uniemożliwią mi, przynajmniej we Francji, korzystanie z internetu, a więc w kawiarence pisane przeze mnie teksty ukażą się z dużym opóźnieniem. W związku z powyższym, prócz pisaniny i czytania poświęcam swój czas na porządkowanie wordowskich dokumentów, a ściślej tekstów, jakie pisałem przez cztery ostatnie lata, jak i też znacznie starszych od nich. Dlaczego? Nasuwa mi się taka oto refleksja, czy raczej jeden z aspektów charakterystyki mojej własnej osoby, a mianowicie… jestem bałaganiarzem lubiącym porządek.

Kiedyś tam umyśliłem sobie, że jeśli ułożę sobie setkę opowieści, będzie to impulsem do zaryzykowania ich publikacji w wersji papierowej. Nie mówię, że od razu całą setkę, bo któżby to wytrzymał, ale dlaczego by nie dokonać pewnego wyboru?

Prawdopodobnie swego pomysłu nie zrealizuję - nie jestem dość zdeterminowany, aby przechodzić przez machinę biurokratycznych transakcji z ewentualnym wydawcą. Powód jest też inny, o którym już kiedyś pisałem - nie sądzę, aby moje teksty były na tyle wartościowe, aby być poczytnymi. Ale uporządkować je edytorsko, wyeliminować błędy, poprawić dla samego siebie i własnej satysfakcji - czemu nie?

I robię to, i, jak na mnie, w miarę systematycznie.

D/

Dzisiaj jest pierwszy maja. Święto ludzi pracy. Lubię ten dzień, jakkolwiek jest on dzisiaj podle odbierany przez obecną nomenklaturę. Lubię ten dzień także z tego powodu, że jest to jedyne święto, które nie jest świętem kościelnym (czytaj: katolickim) oraz historyczno-państwowym - jest świętem ludzi pracy, a więc również moim.

Nie muszę tego dnia iść do kościoła, tak jak nie muszę brać udziału w akademiach ku czci sławnych postaci, albo też czcić ważne w dziejach kraju daty. Kiedyś mogłem uczestniczyć w pochodach pierwszomajowych, potem w mitingach (uczestniczyłem i wcale się tego nie wstydzę). W dzisiejszych czasach nastąpiła jednak dewaluacja wspomnianych pochodów, bo niby przed kim miałbym defilować? Przed jaką trybuną, skoro z naszego słownika zniknęło znaczenie pracy dla dobra ogółu? Dziś każdy pracuje dla siebie i każdy ma w nosie publiczne dobro. Masowe przemarsze mają dzisiaj charakter kto wie, czy nie bardziej polityczny niż w minionej epoce, a wzmaga się też reprezentowany na ulicach kult jednostki, tym razem pod parasolem rozwiniętym przez kościół katolicki.

Dlatego, przynajmniej dla mnie, Pierwszy Maja niech pozostanie świętem w sferze świadomości, której nie zmienią ku uciesze bezmyślnych klakierów wypisane na kolanach paragrafy. 

[01.05.2018, Le Plessis-Bouchard, Val-d’Oise, we Francji]