NAD STAWAMI (fragment 2.)

- Przecież że połów nie polega na tym, aby koniecznie złapać rybę - powiedział do siebie, zastanawiając się, czy przypadkiem jego głos nie jest niepotrzebnie przez kogoś słyszany, bo nad wodą cichą i spokojną, każdy szept może wzniecić pożar słów, które po tamtej stronie akwenu zapłoną w uszach tych, co słyszeć i słuchać potrafią. 

Zapalił latarkę, kierując smugi srebrzystego światła w miejsca, gdzie kąpały się spławiki obu wędzisk. Nie poruszały się; jedynie kołysały łagodnie, wtórując drobnej, niemal niedostrzegalnej, martwej fali. Nie słyszał też dźwięku dzwoneczków przytroczonych do żyłek, których to metaliczny pogłos jako pierwszy meldowałby o tym, że jakieś wodne stworzenie zainteresowało się przynętą, opływa ją, zbliża pysk, wreszcie trąca ją i skuszone ruchem, a może i zapachem, połyka wraz z hakiem, ciągnie w głębinę, a żyłka napręża się, a szczytówka wędki staje się napiętym łukiem.

Nic takiego dotąd nie miało miejsca, więc siedział wygodnie na składanym krzesełku, a dłonie ogrzewał ciepłą szklanką, którą przed chwilą zalał herbatą. Opróżniał ją bardzo powoli, gasząc pragnienie gorzką esencją ulubionego napoju.

Przypomniał sobie, że w pobliżu tego łowiska, które teraz zajmował, zlokalizował scenę jednego z pierwszych swoich opowiadań. Chodziło w nim o oddanie tego specyficznego klimatu rodzącej się miłości dwojga młodych ludzi, nie podejrzewających tego, że nagła zmiana pogody zbliży ich do siebie i zatracą się w tym zgoła nieoczekiwanym związku, i niszcząc za sobą mosty uciekną przed ludźmi jak wygnańcy z raju, i ślad wszelki o nich zaginie.

Albo ten fresk opowiadający o ostatniej podróży kolejką wąskotorową - symbolem upadku minionego świata - to opowiadanie umieścił również w scenerii tych okolic, w miejscu gdzie pobliskie łąki odgradza od pól uprawnych torowisko, dzisiaj zarosłe chwastem, wyszabrowane z podkładów, z szyn, po których dawniej przemieszczały się wagony towarowe i podróżne, słowem nastąpił upadek nikomu nie potrzebnego już świata.

Przysypiał z przymkniętymi oczami, a może nie, może gromadził kolejne obrazy, pragnąc z nastaniem dnia zapisać je w notesie ku pamięci; a czynił to ostatnio coraz częściej, gdyż z wiekiem przybywało mu myśli, z którymi często nie dawał sobie rady. Tak wiele ich było, że musiał je porządkować, uwalniać jedne kosztem uwięzienia w pamięci drugich.

I nagle usłyszał jakby szelest, jakby czyjeś kroki, a w każdym bądź razie coś przerwało mu to zamyślenie, w jakie popadł. Być może był to również dźwięk czyjegoś głosu, a może to tylko urojenie lub dźwięczący dowód na to, że znalazł się na krawędzi snu, a ów odgłos właśnie ze snu pochodzi, a nie z tego świata. Tak mocno słuch swój natężył, a wciąż nie odwracał głowy, że posłyszał jakby oddech… wciąż „jakby”, bo niczego nie mógł być pewien. Drżał już z zimna; chłód nocy objął jego nogi, potem szyję i plecy, lecz nie chciał jeszcze powstać, chciał jeszcze raz usłyszeć ten szelest, dźwięk nieznany, poszum oddechu i w pewnej chwili, aby nie wzbudzać w sobie lęku powiedział na głos, co nocą mogłoby się wydawać krzykiem:

- Kto tu jest?

I nie uzyskał odpowiedzi, a kiedy echo jego głosu przepadło bezpowrotnie, topiąc się w zimnej, stojącej wodzie stawu, zdawało mu się, że po wypowiedzeniu tych kilku słów zapadła jeszcze głębsza cisza. On jednak powtórzył zapytanie:

- Kto tu jest?

Dopiero wtedy wstał, obrócił się na pięcie i ujrzał jak z olszynowej gęstwy wypływa rumiany półbochen księżyca, a pomiędzy tym blaskiem a miejscem, w którym stał ukazała się czyjaś postać, szara, niemal grafitowa.

- Zimno mi - usłyszał - bardzo mi zimno.