UPADEK

Jak wygląda upadek? Z tej, z innej strony, z bliska i z dalekiej perspektywy. Podejdź i przyjrzyj się, być może tego nie doświadczysz.

To bardzo prawdopodobne, że upadek nie stanie się udziałem wielu. Mowa o prawdziwym, bolesnym upadku. 

Wczesnym ranem, o godzinie szóstej czterdzieści siedem odszedł od nas ukochany ojciec, stryj, mąż i dziadek. Zakończył swój żywot podczas pięknej katastrofy, którą zauważono po dwóch tygodniach, wskutek czego ciało naszego nieodżałowanego ojca, stryja, męża i dziadka znajdowało się w stanie zaawansowanego gnicia, ulegając zwykłego w takich okolicznościach rozpadowi.

Prawdopodobnie gdyby nie ten odór towarzyszący procesowi stopniowej degradacji materii, nieobecność ojca, stryja, męża i dziadka byłaby niezauważalna.

Sąsiadka denata wietrzyła codziennie pokój, otwierając okna na przestrzał, albowiem sądziła, że ten przykry zapach (sąsiadka jest niezgorzej wychowana i z tego powodu nie posłuży się językiem rynsztoku) ma związek z kierunkiem wiatru wiejącym od północy, gdzie usytuowano rzeźnię trzody chlewnej. Tymczasem ten zapach to wynik rozpadu zwłok sąsiada.

To oczywiście pewien skrajny przypadek upadku - unicestwienia żywego organizmu, który był człowiekiem i przestał nim być.

Istnieją również inne formy upadku, z których prawdopodobnie najczęstszą jest ta, charakteryzująca się stopniowym zanikaniem, a może inaczej - znikaniem człowieka, który nie ma już powodu do życia.

Obił mi się o uszy jeszcze jeden szczególny przypadek.

W telefonicznej, mailowej, jakiejkolwiek innej rozmowie interlokutor zdradził, że był ciężko chory i, na szczęście (albo na nieszczęście) powrócił do zdrowia.

- To byłeś chory? Nie wiedziałam. Nic mi nie mówiłeś - usłyszał lub odczytał.

- Miałem nadzieję, że wyzdrowieję i nie będę musiał mówić o swojej chorobie. Teraz, kiedy najgorsze jest już poza mną, mogę się pochwalić tym, że zwalczyłem chorobę i czuję się dobrze - była bliska płaczu i pozostawała w stanie głębokiego wzruszenia do czasu, kiedy się okazało, że jej rozmówca nie jest tym, o kim myślała. Niezwykły przypadek sprawił, że wzięła go za kogoś innego i gdy sprawa się wyjaśniła, powiedziała:

- Wiesz, tak bardzo się o niego bałam. Nie pomyślałam o tym, że może być chory. Jak to dobrze, że był i jest zdrowy.

Nie odpowiedział jej nic, bo zasnął.

Tak mi się wydaje, że w chwili upadku człowiek jest najbardziej samotny. Wchodząc na szczyt to możesz nawet liczyć na to, że ktoś poklepie cię po plecach, doda otuchy, albo dyskretnie chwyci cię za pasek od spodni, aby znaleźć się na szczycie razem z tobą.

A kiedy schodzisz w dół, zbiegasz lub wręcz staczasz się, nie pilnując powrotnej drogi, jesteś albo przedmiotem wdzięcznej obserwacji, albo też nikt się za tobą nie obejrzy.