NIGDY WIĘCEJ

Coraz bardziej mijają dni, coraz bardziej. Do moich obserwacji wkrada się dwuznaczność. Ilekroć przejeżdżam przed ósmą albo po szesnastej, siedemnastej obok szkół… tak jak dzisiaj we Francji w Gap, gdzie omyłkowo zjechałem z ronda w niewłaściwą drogę, która poprowadziła mnie do centrum… i przejeżdżałem obok dwóch szkół elementarnych… ilekroć to robię, obserwuję i gnębią mnie wspomnienia.

Obok szkół trzeba przejeżdżać powoli. Matki odprowadzające swe dzieci, auta, z których wysypują się maluchy, autobusy objeżdżające wioski i zgarniające z przystanków, z umówionych miejsc uczniaków, tych najmłodszych i tych starszych. Albo te nastolatki z plecakami, z torbami na ramieniu, maszerujące do i ze szkoły, te gromadki młodzieży wychodzącej pod czujnym okiem nauczycieli. Albo te dwie panie w Niemczech, opiekunki sporej grupy maluchów, prowadzące je bóg wie dokąd, może do kina, teatru, na plac zabaw. A zdarzył się też taki widoczek z Francji: na nim pani nauczycielka z dziećmi w parku, na łące, przyszła, aby ta rozbrykana czereda mogła rozpoznać i nazwać rośliny, drzewa, a może i owady.

Ale przecież i w Polsce, w Kaliskiem czy w Leszczyńskiem… gdy przystanąłem przed pasami, pozwalając przejść przez nie grupce zmierzających do szkoły, z wieku widać, gimnazjalistów, a jedna taka niska dziewczynka to niemal w pas mi się ukłoniła, tak zabawnie dygnęła jak przed publicznością po zakończeniu występu artystycznego.

Nieuchronnie w taki czas powracają wspomnienia.

Pierwszy września. Apel. Jeśli tylko dopisywała pogoda - na świeżym powietrzu, na boisku, na placu przed szkołą. Dawno temu. To była podstawówka, która nie posiadała sali gimnastycznej. Później apele odbywały się głównie w sali. Punkt dziewiąta. Przemówienie ministra od oświaty.

Dosyć!

Mój Boże, tyle lat zmarnowałem w nauczycielskim zawodzie, tyle lat, i nikt mi ich nie zwróci.

Oto bezsens ludzkiego życia - upływający czas, upływający, zmarnowany czas.

Zaprzęgnijcie mnie jako pług do traktora. Nie pociągnie. Zaprę się. Nie ruszy z miejsca. Nie wyda ani jednej skiby. Szkoła? Nigdy więcej. Nigdy! Dość tych zaprzepaszczonych lat!

Gdyby tak można było stracić pamięć, wymazać z niej te prawie dwadzieścia pięć lat życia.

Dzisiaj bardzo się boję pytania:

- Jaki jest pana wyuczony zawód?

Wolałbym odpowiedzieć:

- Niewykwalifikowany robotnik.

(może trochę nie a'propos, ale ładnie)

[Avigliana we Włoszech, 25.09.2015]