NAD STAWAMI (fragment 6.)

- To właśnie w tym miejscu - podprowadził ją niemal pod sam wał, który był w istocie kulochwytem dawnej strzelnicy sportowej. - Pamiętam, że kwiecień i maj były wtedy upalne, więc brałem koc, książki, notatki i uczyłem się do matury.

- Opalał się pan?

- Przy okazji się opalałem.

- A te drzewa panu nie przeszkadzały? - wskazała wzrokiem na gęste szpalery brzóz i osik otaczające strzelnicę z południa, zachodu i północy.

- Widzisz… w tych czasach były to niewielkie drzewka, które zresztą sam sadziłem. Nie przypuszczałem nawet, że tak pięknie wyrosną na tym glinianym podłożu.

Przystanęła przy jednej z brzóz i objęła jej pień ramionami. Białe płaty kory były ciepłe.

- Możesz się przytulić do tego pnia. Podobno brzoza ma właściwości lecznicze - powiedział.

- I sok - dopowiedziała.

- Ach tak… i sok. Piłaś?

- Piłam. Lubię sok z brzozy - uśmiechnęła się zagadkowo - to znaczy, że zasadził już pan drzewo. Niejedno drzewo pan zasadził.

- Owszem, mam na swoim koncie wiele drzew.

- A dom? Ma pan swój dom?

W niskim, żółtym, rażącym oczy słońcu, na lekkim, ciepławym wietrze drżały zwiędłe listki brzóz i te większe, bladozielone liście osik. Nasycona wilgocią trawa zdawała się drwić z jesieni i falowała soczystą zielenią wąskich, wysokich łodyg. W ogóle październik przeżywał drugą młodość i gdyby nie mroźne poranki i przedwieczorne mgły mogłoby się wydawać, że to połowa września, który pozazdrościł beztroskiemu latu ciepła.

- Mam swój dom, a właściwie domek - odparł - ale jeśli podążam właściwie za twoimi myślami, to nie zbudowałem tego domku, a zakupiłem.

- Ale to pana dom..

- Mój… nic specjalnego.

- Jeśli ma się swój dom, to już to samo w sobie jest niezwykłe - stwierdziła.

Przeszli dalej, kierując się w stronę niewielkiego mostku, a właściwie kładki położonej nad strumieniem.

- Zawiodłabyś się widząc ten murowany domek na skraju wsi bez wygód, w którym palę węglem i drzewem i nie ma w nim centralnego ogrzewania… są piece kaflowe i jedynie łazienka wygląda lepiej niż pozostałe pomieszczenia.

- Miałam na myśli inny dom. Przecież pan rozumie…

- Domyślam się, że chodzi o to, kto w tym domu zamieszkuje.

- Powiedzmy, że mniej więcej o to mi chodziło.

- A ty przecież nie jesteś bezdomna. Jeżeli dobrze kojarzę, a znam trochę ludzi z miasteczka, w którym mieszkasz… jeżeli dobrze kojarzę… podobna jesteś do zmarłej matki, to twój dom…

- Dużo pan wie… ale mnie chodzi o to, że każdy człowiek, kiedy dorośnie na tyle, aby móc się usamodzielnić, powinien mieć swój dom, rodzinę… tak właśnie myślę.

- I dobrze myślisz.

- A pan… ma pan kogoś? - zamyśliła się - nie, nie, cofam pytanie, nie było tego pytania.

Stali na mostku, obserwując jak krystalicznie przezroczysta woda wcieka wąskim strumyczkiem do największego stawu, jak promienie popołudniowego słońca kapią się w tej leniwie przemieszczającej się strudze.

- A ty wiesz, że właśnie w tym miejscu, tyle że nie stojąc, a siedząc na tym mostku, siedząc i mocząc nogi, napisałem jeden z pierwszych swoich wierszy?

- Da mi pan kiedyś go przeczytać?

- Jeśli tylko go odnajdę….

Oboje patrzyli w stronę niewysokiego wzgórza, spod którego wypływał ten strumień

- Tam musi być solidne źródło, niewyczerpane, skoro tyle lat zasila stawy - pomyślał.

- A to trzecie? - zaczęła niepewnie, nie odwracając ku niemu twarzy - było drzewo, był dom… jak z tym trzecim postulatem?

Chwycił jej dłoń, pociągnął.

- Chodź… zanim dojdziemy do auta, zgaśnie słońce i będzie zimno.

- Nie lubię zimna.

- Wiem. Myślisz, że ten trzeci „postulat” jest ważny? - zapytał.

- Dla mnie byłby ważny. Przebiegniemy się, co?

- Byle nie za szybko - uśmiechnął się.

- A to czemu?

- Droga biegnie blisko stawu i wystraszymy ryby.

- No dobrze. Biegnijmy powoli. Obiecuję, że dzisiaj w nocy przypilnuję tego, aby jakiś głupi szczupak dał się podejść. Sama go podetnę.

Peder Mørk Mønsted - malarz duński (1859-14941)