NAD STAWAMI (fragment 7.)

Nasunął się zmierzch. Przed godziną uruchomił auto. Przez dwa kwadranse silnik chodził na jałowym biegu. Pod sam koniec włączył ogrzewanie. Zrobili jaki taki porządek, a potem zaskoczyła go pytaniem:

- Pozwoli pan, że będę się zwracać do pana „pozwolisz”?

Udał głębokie zamyślenie, po czym roześmiał się na głos.

- Pozwalam.

Nie mniej zaskoczony był kolejnym:

- Pozwolisz, że przez godzinkę pouczę się biologii?

- Dlaczego nie miałbym pozwolić - odparł - naciśnij ten klawisz, będziesz miała jaśniej.

Zrobiła to i poszperała w torbie. Wydobyła książkę i jabłko. Podała mu jabłko, wsunęła je do jego dłoni.

- Przekrój, zjemy po połowie - powiedziała.

- Dajesz mi jabłko - stwierdził.

- Daję.

- Dajesz mi jabłko, biorę je, kroję na dwie równe połowy, podaję ci jedną część i zanurzamy zęby w miękkim miąższu jabłka.

Wypowiadając te słowa bardzo powoli, wykonywał skrupulatnie poszczególne czynności.

- Co ci jest? - zapytała przełykając pierwszy rozdrobniony kęs jabłka.

- Nic. Poczęstowałaś mnie jabłkiem.

Kiedy czytała, siedząc w środkowej części auta przy składanym stoliku, zrobił herbatę dla obojga i usiadł po drugiej stronie stolika. Milczeli i co jakiś czas skradali się dłońmi po szklane kubki wypełnione gorącą, a później już tylko ciepłą, czarną herbatą, robili łyk lub dwa i odkładali kubki na miejsce. Kiedy skończyła się uczyć biologii, herbata była już chłodna.

- Żebyś sobie nie pomyślał, że ja to już się nie uczę i sobie tak wszystko lekceważę. Mam swoje zasady - powiedziała.

- Cenię to - odparł.

- Bo jeszcze te dwie noce będę tutaj z tobą, jeśli mnie nie wyrzucisz… i pójdę stąd prosto do szkoły w poniedziałek.

- Nie wyrzucę cię. Przecież dałaś mi jabłko.

- Co ty z tym jabłkiem…? To takie ważne dla ciebie?

- Bardzo ważne.

- Nie martw się. Zadzwonię przy tobie do ciotki. Wszystko jej wyjaśnię. Oczywiście nie powiem, że jestem z tobą, bo mogłaby sobie coś pomyśleć złego… ale ona jest wyrozumiała i bardzo dobra dla mnie.

- Więc dlaczego…?

- Dlaczego uciekłam? Tak myślisz? Ja nie uciekłam. Szłam po prostu inną drogą do domu. Tak, to prawda, dalszą i dopadł mnie zmierzch, chwyciło mnie zimno, spotkałam ciebie, to wszystko.

- Bardzo logiczne wyjaśnienie sytuacji - powiedział.

Podciągnęła pod siebie skurczone nogi i przykryła je kocem.

- Nie odpowiedziałeś mi na tamto pytanie - zaczęła.

- Jakie?

- O ten trzeci postulat. Może niedostatecznie jasno się wyraziłam, nazywając to, o czym myślałem postulatem. Wtedy na tym mostku dodałam, że dla mnie byłby ważny.

- Pamiętam. Poruszyło mnie to. Naprawdę. Nie sądziłem…

Wyciągnęła ku niemu dłoń, natrafiając na jego chłodne, zaciśnięte palce.

- Wiesz, wydaje mi się… wyczuwam twój niepokój… coś cię boli.

Nie odpowiadał. Czuł tylko i aż ciepło jej niewielkiej dłoni, i pomyślał sobie, że właściwie to jego palce powinny chwycić drobne kosteczki jej palców, a było odwrotnie.

- Może zrezygnujemy dzisiaj z nocnego połowu ryb - zasugerowała - porozmawiamy sobie… wiesz, chciałabym polubić rozmowę z tobą.

(...)