TAM GDZIE NIE ISTNIEJE CZAS [4]

Wytrzepałem wszystkie dywaniki; w każdym pokoju był jeden, więc doliczyłem się piętnastu. Wytrzepałem dywaniki, aby otrzymać przepustkę. 

Kiedy już miałem wychodzić, u drzwi przychwyciła mnie opiekunka i kazała mi założyć ciepłą kurtkę, bo tam jest zimno, sam mówiłem i jak powróciłem do drzwi porządnie ubrany, to ona mi jeszcze otuliła szyję szalikiem i dociągnęła suwak.

- Teraz lepiej - powiedziała - a swoją drogą, Pawełku, zazdroszczę ci. Też bym tak chciała być raz tu, a raz tam, chciałabym tak rozmawiać jak ty.

- Ale ja naprawdę nie wiem, dlaczego ja mogę a pani nie.

Zrobiło mi się jej żal. Opowiadała mi kiedyś, że jak była młoda miała chłopca i bardzo go kochała, ale on był poważnie chory i pewnego dnia  umarł, a moja opiekunka już potem nigdy sobie nie ułożyła życia; przypuszczam więc, że chciałaby sobie z nim porozmawiać tak jak ja to robię z matką i ojcem. Ale… myślałem sobie… a jeśli on jej nie pamięta, to przecież opiekunce byłoby jeszcze bardziej żal.

Ponieważ miałem przepustkę, a w niej czarno na białym było napisane do kogo się udaję, poszedłem oficjalnie i stanąłem pod bramą. Zapukałem.

Wrota zaskrzypiały, otwierały się powoli i wyszedł mi na spotkanie taki jeden stary z długą brodą, a zamiast halabardy trzymał w ręku wiosło.

- Samemu tak? A gdzie ci, co pana żegnają? - zapytał i przyglądał mi się tak dziwnie, jakby miał kłopoty ze wzrokiem albo był krótkowidzem.

- Ja tylko na chwilkę, mam przepustkę - odparłem.

Chwycił tę zapisaną odręcznie kartkę z pieczątką zakładu i przesylabizował moje imię i nazwisko.

- Przepraszam, oceniając z wyglądu pana wiek, myślałem, że przychodzi pan na stałe - tłumaczył - zdziwiło mnie tylko to, że pan tak sam. Zwykle długo biją dzwony i orszak kieruje się do tego ostatniego miejsca, a część ludzi to jeszcze czeka aż do chwili, kiedy uklepią ziemię… proszę niech pan wchodzi.

No i wszedłem.

A nie wiem jak to tam jest, bo kiedy już się tam jest, to jakoś same nogi człowieka niosą we właściwe miejsce i wcale nie trzeba pytać o drogę, nie trzeba nawoływać. No pomyślcie, co by to było, gdyby tak ludzie się nawoływali, krzyczeli po imieniu, nazwisku, ech a przecież tu ludzie we wszystkich językach świata rozmawiają, co by to było, ech, harmider jeden by powstał, a tak, to człowiek sobie idzie, podążając za jakimś niemym a rozpoznawalnym głosem i dociera tam, gdzie dotrzeć powinien.

A ojca spotkałem oczywiście z wędką. A jak słońce prażyło. Przysmażony był na purpurowo, zwłaszcza plecy, ale później to mu się kolor opalenizny zmienia na brunatny.

- Siadaj Pawełku - mówi do mnie, a przedtem to mnie wyściskał, bo prawdę mówić, dawnośmy się nie widzieli - a jaką rybkę ci złowiłem - i wyjmuje pięknego okonia, no ze trzydzieści centymetrów miał, to dużo, jak na okonia - mama będzie kwękać, bo nie lubi okoni obierać, ale to nic… sam obiorę.

To ja mu wtedy opowiedziałem o wszystkim, jak to wypytywałem się znajomych, co oni sądzą na temat tych przestępstw i zdrady. Wszystkich nie odwiedziłem, to fakt, ale tatuś zrozumie, że musiałem wrócić na podwieczorek a potem na leżakowanie. Oczywiście przekazałem mu pozdrowienia od wszystkich.

- To wszystko pic na wodę i fotomontaż - roześmiał się ojciec.

Oho… stary dobry ojciec. Lubiłem kiedy to mówił, bo wiecie, że mój ojciec to chyba nigdy w życiu nie zabluźnił, nawet gdy sobie popił, no nigdy… nie dziwne? A te „pic na wodę…” to chyba największe jego bluźnierstwo było, choć tak naprawdę to nie wiem, co te słowa znaczyły.

- Idź, przywitaj się z matką… ja tu jeszcze połowię i jak będziesz chciał, to przyjdź tutaj - powiedział i zaraz poszedłem do matki.

Akurat krzyżówkę rozwiązywała.

- Synku, ja przecież wiedziałam, co usłyszysz o mnie i o tacie, ale wolałam, abyś sam to usłyszał - wyrzekła, kiedy wszystko jej skrupulatnie opowiedziałem.

- Ależ mamo - westchnąłem - ja nigdy w ciebie nie wątpiłem, jak mogłaś przypuszczać?

No i stało się. Objąłem mocno moja białą matkę, aż mi przez ręce przelatywała i wcale nie była ciężka, i mógłbym ją podrzucić tak bardzo, bardzo wysoko, a kiedy ją unosiłem, wtedy powiedziała:

- No już dość, wiesz, że mam łaskotki, puść mnie, puść.

Puściłem ją… a była taka młoda, słowo daję, młodsza ode mnie.

I wtedy powiedziała mi, że umówiła mnie z panią Zofią.

Już wiedziałem… moja nauczycielka. Ale się dziwnie poczułem. Naprawdę było mi głupio, bo tyle razy zachodziłem w te strony i nigdy nie odwiedziłem pani Zofii. Było mi głupio i wstyd. Co było robić… szedłem z mamą, powiedziała, że to blisko, a ja przez całą tę krótką drogę głowiłem się, jak tu by zacząć z nią rozmowę, a wtedy matka, nie wiadomo skąd wzięła bukiet kwiatów i wcisnęła mi w dłoń.

- Tak wypada, Pawełku. Czy zawsze muszę cię uczyć, że jeśli idziesz z wizytą do kobiety, powinieneś wziąć z sobą kwiaty?

I szedłem tak z mamą i z tymi kwiatami, a były to czerwone róże, szedłem tak i układałem sobie w myślach, co tu powiedzieć, i spostrzegłem, że nie jestem ani Pawełkiem, ani dojrzałym Pawłem, a takim pośrednim, bo chciałem, aby pani Zofia mnie sobie przypomniała od razu i po raz nie wiem już który pomyślałem sobie, że to świetnie dostosowywać czas do własnych potrzeb, co zdarza się to jedynie tutaj.

Nacisnąłem guzik dzwonka.

[15.11.2015, Bergamo we Włoszech]