MIŁE ZAJĘCIE

- No dobrze, chodźmy już - powiedział i odstawił szklankę po kompocie.

- Nie musimy się tak spieszyć, zdążymy. Mamy dużo czasu.

- Ty od tej strony. O tak, dobrze. Ja mogę z tej.

- Tylko delikatnie, starannie,  pamiętaj… i powoli. Mamy dużo czasu… możemy przy tym porozmawiać - uśmiechnęła się i sięgnęła dłonią po raz pierwszy.

- Lubisz przy tym rozmawiać? - zapytał i już trzymał w dłoni całkiem sporego.

- Oczywiście. Gdy się rozmawia, jest przyjemniej - zapewniła - kiedyś robiłam to z kolegą. Obiecał, że mi pomoże i nawet szło nam świetnie i szybko, ale rozmowny to wcale nie był. Interesowała go tylko robota. Nie powiem, spisał się nieźle i tak jak obiecał, bardzo mi pomógł, ale nie rozmawiał i czułam się, jakbym była sama.

Plum.

- Świetnie zaczynasz - stwierdziła - szybki jesteś.

- To nie jest kwestia szybkości, ale wprawy - zapewnił.

- A ty oczywiście wprawę masz…

- Od wielu lat niemalże codziennie to robię.

- Tak? To żona musi być zadowolona z ciebie.

- Chciałbym, żeby tak było.

- Przecież widzę jak to robisz. Ja tego doświadczam i z całą pewnością stwierdzam, że robisz to wyśmienicie. Robisz to niezwykle skrupulatnie. Jaka kobieta by tego nie chciała? - powiedziała coś, co było dla niego bardzo miłe i dopingujące.

- No wiesz, jestem to w końcu po to, aby było ci raźniej… nie chcę zostawiać cię samą - odparł. 

- Czuję to i jestem ci wdzięczna.

- To nie kwestia wdzięczności - sprzeciwił się - w końcu ty masz wprawę i mogę się od ciebie wiele nauczyć.

Plum, plum.

- Wiesz… lubię to robić. Można nawet powiedzieć, że jest to dla mnie chleb powszedni - powiedziała.

- Tak… oj, widzę zadrapanie… 

- Nie przejmuj się tym. Kiedy bardzo się w to angażuję, czasami są tego skutki. Trochę bolą mnie plecy, wiesz?

- To przysuń się jeszcze. Będziesz miała lepszy dostęp. Nie musisz się aż tak schylać - powiedział.

Rzeczywiście przysunęła się.

Plum, plum, plum.

- Aż się zgrzałam - stwierdziła.

- Może zwolnimy? Sama mówiłaś, że nie robimy tego na czas.

- Dobrze… ale duży… naprawdę ogromny. Pierwszy raz miałam takiego. I w dodatku ma taką świeżą skórkę.

- Co ty powiesz? Myślałem, że miałaś do czynienia z takimi.

- Ale ten jest naprawdę ogromny.

- Dasz sobie radę.

- A pewnie, że sobie dam - uśmiechnęła się.

Plum, plum, plum, plum.

- No popatrz, coraz lepiej nam idzie - powiedział - cały czas obserwuję cię i zauważam, że robimy to w jednym tempie.

- Też to widzę… właściwie to ja dostosowuję się do twojego - zauważyła.

- A mnie się akurat wydaje, że jest odwrotnie.

- No nie - żachnęła się - ty wciąż prowadzisz. Widzisz rumieńce na mojej twarzy? Zgrzałam się bardzo.

- Może zwolnimy? Nikt nas nie goni.

- Ja mogłabym tak aż do późnej nocy. Mocno ściskasz je w dłoni i tak je macasz, to jakbyś się zastanawiał, z której strony zacząć… za każdym razem jest tak samo.

Plum, plum, plum, plum, plum

- Mnie już zostało naprawdę niewiele - oznajmiła - a jak u ciebie?

- Ja też już niedługo skończę, ale trochę mi jeszcze zostało - odparł - rzeczywiście jesteś już zmęczona - spojrzał na nią.

- Nie, nie, tylko plecy mnie bolą.

- Może zmienisz pozycję?

- Nie… dam radę, wytrzymam. Zobaczysz, jeszcze jestem w stanie przyspieszyć tuż przed końcem.

- To i ja przyspieszę - uśmiechnął się - zobaczymy, kto pierwszy.

- Chcesz się licytować, kto pierwszy skończy? - zasmuciła się.

- Oczywiście, że nie. Na pewno skończymy razem… no może ty troszkę szybciej… widzę przecież, że mniej ci zostało.

- Skończymy razem… będę obserwowała jak kończysz.

- Dobrze… przyspieszamy.

Plum, plum, plum, plum, plum, plum

Nagle rozwarły się drzwi i potężna, rubaszna postać pani Gieni ubranej w obcisły biały fartuch pojawiła się w samym progu.

- No, jak tam kartofelki? Obrane?

- Przed chwilą skończyliśmy.

Dziewczyna najpierw rozprostowała ręce, potem wstała i jeszcze przeciągnęła się kilka razy prostując plecy.

- Pan Marek był tak miły i bardzo mi pomógł.

- Ech, dziewczyno, ty to sobie dasz radę w życiu. Zawsze znajdziesz sobie pomocnika - gruby dyszkant kucharki brzmiał sympatycznie - a panu Markowi dziękuję. Zawsze to szybciej…

Wstał, obmył dłonie, wytarł je i zajrzał do wanienki. Cała masa ziemniaczków kapała się w zimnej wodzie.

- Tak… część pójdzie na pyzy, część na placuszki ziemniaczane, część się upiecze a reszta do gotowania - wyliczała pani Gienia - A teraz kochani, zapraszam na obiadek. Pomidorowa z makaronem i przysmażany boczek z kopytkami i kapustą… no chodźcie już!

[18.11.2015, Mediolan]